W inscenizacji „Snu nocy letniej” Krzysztofa Garbaczewskiego kreacja świata fantastycznego i jego bohaterów – Oberona, Tytanii i Puka – odbywa się za pośrednictwem technologii virtual reality, igrając z fizyczną przepaścią między użytkownikiem (aktorem) a niestabilnie zakodowanym awatarem. W świecie symulakrów – imitacji, odbić czy wyobrażeń – sztuka staje się realnością najwyższego rzędu. To w przestrzeni sztuki możliwa staje się artykulacja wirtualności jako relacji zachodzącej w świecie. Być może w niej jest także sposób na zmianę zastanych norm i wzorców oraz na kreację i nowość. W swej interpretacji sztuki Szekspira twórcy spektaklu podążają za myślą Gillesa Deleuze’a, stwierdzając: „Deleuzjańska różnica jest wydarzeniem spotkania z Innym, bez którego dyskurs o Innym nie jest możliwy. Owo poznanie Innego, spojrzenie w jego obcą twarz jest doświadczeniem wstrząsającym, traumatycznym – to apokalipsa. Nie musi ona jednak oznaczać końca. Możliwe jest ocalenie, a gwarantuje je Przemiana”. Refleksja nad Przemianą obejmuje w „Śnie nocy letniej” zarówno kwestie społeczne i osobiste, jak i estetyczne, ekologiczne oraz technologiczne.