ARIANIE
Opowiedziane z dystansem i dowcipnie dzieje polskich arian na tle europejskiej reformacji stają się opowieścią o kraju tolerancji i swobody, świeżych umysłów, z otwartymi ramionami witającym przybyszów, do którego z całej Europy ściągają wszelkiej maści odszczepieńcy i wolnomyśliciele. I o tym, jak ta na poły wyśniona, otwarta Rzeczpospolita ostatecznie przegrała w starciu z wstecznym rzymskokatolickim obskurantyzmem. I ta przestroga przed sojuszem ołtarza z tronem – mocno wybrzmiewająca w finale spektaklu Bukowskiego – jest nader aktualna. Michał Centkowski, „Newsweek”
Obsada:
Paulina Kondrak
Beata Paluch
Juliusz Chrząstowski, Przemysław Przestrzelski **
Krystian Durman
Grzegorz Mielczarek
Łukasz Szczepanowski
** rola dublowana
Twórcy:
Beniamin M. Bukowski - Tekst i reżyseria
Joanna Kuźmienko - Asystentka reżysera, wideo
Basia Bińkowska - Scenografia / kostiumy
Tobiasz Sebastian Berg - Choreografia
Sebastian Świąder - Kompozycja
Julia Łucja Mazur - Asystentka scenografki
Obsada:
Paulina Kondrak
Beata Paluch
Juliusz Chrząstowski, Przemysław Przestrzelski **
Krystian Durman
Grzegorz Mielczarek
Łukasz Szczepanowski
** rola dublowana
Twórcy:
Beniamin M. Bukowski - Tekst i reżyseria
Joanna Kuźmienko - Asystentka reżysera, wideo
Basia Bińkowska - Scenografia / kostiumy
Tobiasz Sebastian Berg - Choreografia
Sebastian Świąder - Kompozycja
Julia Łucja Mazur - Asystentka scenografki
BANKRUCTWO MAŁEGO DŻEKA
Proszę pamiętać, że Dżek rozpoczyna, mając dolara…
Tylko, ile to właściwie jest – jeden dolar?
Czy dzieci potrzebują pieniędzy, tak jak dorośli?
Czy pieniądze dają szczęście?
Dlaczego rodzice nie chcą o nich rozmawiać?
I kim właściwie jest Dżek i co to znaczy, że zbankrutował?
Dżek Fulton mieszka w Ameryce, chodzi do szkoły, ma dobrych rodziców, przyjaciół, małą siostrę, a także… naprawdę poważny szkolny biznes.
Napisana przeszło sto lat temu książka Janusza Korczaka to opowieść o chłopcu z podstawówki, który marzy, żeby zostać kupcem. Dżek ma szansę realizować swoje marzenie i uczyć się skomplikowanego świata pieniądza dzięki solidarności i odpowiedzialności szkolnych kolegów i koleżanek, którzy łączą własne oszczędności, żeby wspólnie osiągnąć jak największe korzyści. Narodowy Stary Teatr, wraz z twórcami spektaklu – reżyserem Maciejem Podstawnym i dramaturżką Dorotą Kowalkowską, sięga po przywróconą niedawno na listę lektur książkę, proponując widzkom i widzom lekcję o komunikacji, zaradności, a także o tym, jak zarządzać pieniędzmi, które mamy, żeby szczęśliwie żyć.
“Bankructwo małego Dżeka” to nie tyle podręcznik ekonomii, co opowieść o ludzkiej stronie pieniądza i obywatelskiej wrażliwości. W pełen ciepła i humoru sposób zaprasza dzieci i dorosłych do szczerej rozmowy o tym, jak wspólnie żyć w świecie, który stawia zbyt skomplikowane – nawet dla dorosłych – wyzwania. Spektakl adresowany jest do uczniów szkół podstawowych, ale także do widzów dorosłych.
Rekomendowany dla publiczności od V klasy szkoły podstawowej.
Obsada
Bogumiła Bajor
Zbigniew W. Kaleta
Łukasz Stawarczyk
Krzysztof Stawowy
Tylko, ile to właściwie jest – jeden dolar?
Czy dzieci potrzebują pieniędzy, tak jak dorośli?
Czy pieniądze dają szczęście?
Dlaczego rodzice nie chcą o nich rozmawiać?
I kim właściwie jest Dżek i co to znaczy, że zbankrutował?
Dżek Fulton mieszka w Ameryce, chodzi do szkoły, ma dobrych rodziców, przyjaciół, małą siostrę, a także… naprawdę poważny szkolny biznes.
Napisana przeszło sto lat temu książka Janusza Korczaka to opowieść o chłopcu z podstawówki, który marzy, żeby zostać kupcem. Dżek ma szansę realizować swoje marzenie i uczyć się skomplikowanego świata pieniądza dzięki solidarności i odpowiedzialności szkolnych kolegów i koleżanek, którzy łączą własne oszczędności, żeby wspólnie osiągnąć jak największe korzyści. Narodowy Stary Teatr, wraz z twórcami spektaklu – reżyserem Maciejem Podstawnym i dramaturżką Dorotą Kowalkowską, sięga po przywróconą niedawno na listę lektur książkę, proponując widzkom i widzom lekcję o komunikacji, zaradności, a także o tym, jak zarządzać pieniędzmi, które mamy, żeby szczęśliwie żyć.
“Bankructwo małego Dżeka” to nie tyle podręcznik ekonomii, co opowieść o ludzkiej stronie pieniądza i obywatelskiej wrażliwości. W pełen ciepła i humoru sposób zaprasza dzieci i dorosłych do szczerej rozmowy o tym, jak wspólnie żyć w świecie, który stawia zbyt skomplikowane – nawet dla dorosłych – wyzwania. Spektakl adresowany jest do uczniów szkół podstawowych, ale także do widzów dorosłych.
Rekomendowany dla publiczności od V klasy szkoły podstawowej.
Obsada
Bogumiła Bajor
Zbigniew W. Kaleta
Łukasz Stawarczyk
Krzysztof Stawowy
BAŚŃ O WĘŻOWYM SERCU
według powieści Radka Raka
Reż. Beniamin M. Bukowski
Nowa Scena
ul. Jagiellońska 1
Czas trwania 1 godz. 40 min.
Niektórzy żydowscy uczeni powiadają, że każdej nocy świat rozmontowywany jest na części i na nowo składany przez tajemniczego demiurga. A ponieważ, jak każdy, bywa on omylny, nowy świat podobny jest do poprzedniego, ale zawsze trochę inny, niektóre rzeczy zaś przesuwają się w dziwny sposób. Zdarza się też, że ta lub owa część świata zapodziewa się gdzieś i znika. Dlatego nie ma w świecie żadnego ładu, porządku ni celowości, bo wszelki ład, porządek i celowość są tylko ułudą. Obwoźna trupa wiejskich aktorów próbuje złożyć ten świat w całość, snując opowieść o Jakóbie Szeli. Jakób, cham, który utracił własne serce i własną tożsamość, pragnie zostać panem. Ponieważ jednak w świecie musi zostać zachowana równowaga, pan i cham zamieniają się miejscami – lub przynajmniej każdy z nich przechwytuje cząstkę tożsamości drugiego. Baśń zaś rządzi się własnymi prawami – mieszając prawdę, domysł, kłamstwo i w końcu fikcję, która być może okaże się wyższym porządkiem prawdy.
Spektakl oparty jest na „Baśni o wężowym sercu. Wtórym słowie o Jakóbie Szeli” Radka Raka, powieści nagrodzonej w 2020 roku nagrodą literacką Nike. Punktem wyjścia dla twórców jest pytanie o tożsamość: tę osobistą – w której chęć dokonania zmiany w świecie zawsze jest okupiona przemianą samego siebie; tę społeczną, w której nasza chłopska i szlachecka przeszłość miesza się ze sobą i tę polityczną – w której skomplikowane koleje rabacji pokazują tragiczne splątanie stanowych resentymentów, historii krzywd i pragnienia zemsty, przez które nadzieja na ponadklasowe, polskie powstanie niepodległościowe kończy się krwawą rzezią szlachty.
Obsada
Magda Grąziowska
Paulina Kondrak
Zbigniew W. Kaleta
Grzegorz Mielczarek
Beata Paluch
Łukasz Stawarczyk
Łukasz Szczepanowski
Reż. Beniamin M. Bukowski
Nowa Scena
ul. Jagiellońska 1
Czas trwania 1 godz. 40 min.
Niektórzy żydowscy uczeni powiadają, że każdej nocy świat rozmontowywany jest na części i na nowo składany przez tajemniczego demiurga. A ponieważ, jak każdy, bywa on omylny, nowy świat podobny jest do poprzedniego, ale zawsze trochę inny, niektóre rzeczy zaś przesuwają się w dziwny sposób. Zdarza się też, że ta lub owa część świata zapodziewa się gdzieś i znika. Dlatego nie ma w świecie żadnego ładu, porządku ni celowości, bo wszelki ład, porządek i celowość są tylko ułudą. Obwoźna trupa wiejskich aktorów próbuje złożyć ten świat w całość, snując opowieść o Jakóbie Szeli. Jakób, cham, który utracił własne serce i własną tożsamość, pragnie zostać panem. Ponieważ jednak w świecie musi zostać zachowana równowaga, pan i cham zamieniają się miejscami – lub przynajmniej każdy z nich przechwytuje cząstkę tożsamości drugiego. Baśń zaś rządzi się własnymi prawami – mieszając prawdę, domysł, kłamstwo i w końcu fikcję, która być może okaże się wyższym porządkiem prawdy.
Spektakl oparty jest na „Baśni o wężowym sercu. Wtórym słowie o Jakóbie Szeli” Radka Raka, powieści nagrodzonej w 2020 roku nagrodą literacką Nike. Punktem wyjścia dla twórców jest pytanie o tożsamość: tę osobistą – w której chęć dokonania zmiany w świecie zawsze jest okupiona przemianą samego siebie; tę społeczną, w której nasza chłopska i szlachecka przeszłość miesza się ze sobą i tę polityczną – w której skomplikowane koleje rabacji pokazują tragiczne splątanie stanowych resentymentów, historii krzywd i pragnienia zemsty, przez które nadzieja na ponadklasowe, polskie powstanie niepodległościowe kończy się krwawą rzezią szlachty.
Obsada
Magda Grąziowska
Paulina Kondrak
Zbigniew W. Kaleta
Grzegorz Mielczarek
Beata Paluch
Łukasz Stawarczyk
Łukasz Szczepanowski
CZARTORYSKA. ARTEFAKTY
Izabela Czartoryska (Beata Malczewska) desperacko zbiera każdy materialny skrawek polskości. Jej, zakrawająca na obsesję, kolekcja ma uratować ojczyznę, zrujnowaną przez narodowy egoizm. Krążące wokół niej postaci jej dzieci – Adama Jerzego Czartoryskiego (Błażej Peszek) czy Marii Wirtemberskiej (Magda Grąziowska) są siłą wciągnięte w szaleństwo walki o podtrzymanie narodowego ducha.
Czy niepodległość jest w ogóle możliwa, kiedy narodowymi bohaterami okazują się mali, bezbronni ludzie działający po omacku, bez woli walki? Czy ze strzępków przedmiotów, zbieranych chaotycznie ze strachu przed zapomnieniem, da się ocalić Niepodległą?
„Opowieść o rozpadzie naszego kraju z perspektywy historycznej to już dziś za mało. Tak jak niewystarczającym wydaje się przyjęcie martyrologicznej postawy podległości w czasach wolności – pisze Mira Mańka, w programie spektaklu. – Świadomie nie używam tutaj słowa niepodległość. Niezależność, samodzielność, osobność to słowa, które są dla mnie znacznie ważniejsze”.
Obsada:
Maciej Charyton, Małgorzata Gałkowska, Magda Grąziowska, Beata Malczewska, Błażej Peszek, Przemysław Przestrzelski, Szymon Wróblewski (AST), Łukasz Szczepanowski, Katarzyna Krzanowska **, Magdalena Mączko
** rola dublowana
Twórcy:
Mira Mańka - reżyseria i tekst
Piotr Froń - dramaturgia i tekst
Wiktoria Kubat - scenografia i kostiumy
Michał Lazar - muzyka
Paulina Góral - reżyseria światła
Natalia Brajner - asystentka reżyserki
Ewa Wrześniak - inspicjentka / suflerka
Czy niepodległość jest w ogóle możliwa, kiedy narodowymi bohaterami okazują się mali, bezbronni ludzie działający po omacku, bez woli walki? Czy ze strzępków przedmiotów, zbieranych chaotycznie ze strachu przed zapomnieniem, da się ocalić Niepodległą?
„Opowieść o rozpadzie naszego kraju z perspektywy historycznej to już dziś za mało. Tak jak niewystarczającym wydaje się przyjęcie martyrologicznej postawy podległości w czasach wolności – pisze Mira Mańka, w programie spektaklu. – Świadomie nie używam tutaj słowa niepodległość. Niezależność, samodzielność, osobność to słowa, które są dla mnie znacznie ważniejsze”.
Obsada:
Maciej Charyton, Małgorzata Gałkowska, Magda Grąziowska, Beata Malczewska, Błażej Peszek, Przemysław Przestrzelski, Szymon Wróblewski (AST), Łukasz Szczepanowski, Katarzyna Krzanowska **, Magdalena Mączko
** rola dublowana
Twórcy:
Mira Mańka - reżyseria i tekst
Piotr Froń - dramaturgia i tekst
Wiktoria Kubat - scenografia i kostiumy
Michał Lazar - muzyka
Paulina Góral - reżyseria światła
Natalia Brajner - asystentka reżyserki
Ewa Wrześniak - inspicjentka / suflerka
DZIEJE GRZECHU
Pracując z samą konwencją melodramatu i ją dekonstruując, przyglądają się losom głównej bohaterki Ewy, traktując ją w sposób niejednostkowy i metaforyczny, a także konfrontując na scenie z męskimi bohaterami tej powieści. Realizatorki i realizatorzy podejmują próbę queerowo-feministycznego odczytania historii Ewy, starając się wykroczyć poza męskie spojrzenie zapisane w powieści Żeromskiego, a następnie utrwalone w filmowej adaptacji Waleriana Borowczyka. W centrum ich zainteresowania znajduje się uwikłanie bohaterki w zależności patriarchatu oraz to, jak na przestrzeni lat zmieniła się narracja wokół kobiet.
Pragną spojrzeć na kobiece ciało i seksualność w sposób podmiotowy, szukając sposobu na wyzwolenie ich z konwencji. Czy Ewa wygnana z raju za pierwszy grzech już zawsze musi być skazana na piekło?
Obsada
Szymon Czacki Łukasz
Małgorzata Gałkowska Ewa 3
Magda Grąziowska Ewa 2
Stanisław Linowski Szczerbic
Filip Perkowski Bodzanta
Przemysław Przestrzelski Pochroń
Karolina Staniec Ewa 1
Pragną spojrzeć na kobiece ciało i seksualność w sposób podmiotowy, szukając sposobu na wyzwolenie ich z konwencji. Czy Ewa wygnana z raju za pierwszy grzech już zawsze musi być skazana na piekło?
Obsada
Szymon Czacki Łukasz
Małgorzata Gałkowska Ewa 3
Magda Grąziowska Ewa 2
Stanisław Linowski Szczerbic
Filip Perkowski Bodzanta
Przemysław Przestrzelski Pochroń
Karolina Staniec Ewa 1
GENIALNA PRZYJACIÓŁKA
Na podstawie powieści Eleny Ferrante
Reż. Ewelina Marciniak
Scena Kameralna
ul. Starowiślna 21
Czas trwania 3 godz. 50 min. 1 przerwa
Mieszkamy na ognistej kuli, Lenu. Jej powierzchnia ochłodziła się i unosi się na powierzchni lawy, na niej budujemy domy, ulice i mosty. Co jakiś czas lawa wypływa z Wezuwiusza albo jest przyczyną trzęsienia ziemi, które niszczy wszystko. Wszędzie są mikroby, od których ludzie chorują i umierają. Toczy się wojna. Wszechobecna bieda wykoślawia ludzkie charaktery. W każdej chwili może się zdarzyć coś, co przyprawi cię o takie cierpienie, że zabraknie Ci łez, zanim skończysz je odczuwać. A ty co robisz? Elena Ferrante, „Genialna przyjaciółka” W czułej historii przyjaźni Eleny i Lily w skrupulatny oraz intymny sposób Ferrante opisuje naturę kobiecości, a właściwie fenomen kobiecej wrażliwości. Tej kojarzonej z intuicją i emocjonalnością – najczęściej deprecjonowaną. W „Genialnej przyjaciółce” kobieca wrażliwość to także dojrzewająca świadomość procesów społecznych zachodzących w środowisku głównych bohaterek. Dwie przyjaciółki Elena i Lila nie mogły być bardziej różne od siebie. Jedna introwertyczna, konformistyczna i dążąca do celu; druga wyzywająca, dumna i nieprzewidywalna. Dorastają w ubogiej dzielnicy w Neapolu w latach pięćdziesiątych. Podczas gdy Elena ma dostęp do edukacji, Lila musi w młodym wieku podjąć decyzje o małżeństwie. Przez całe życie obie próbują przeciwstawić się miejscu, z którego pochodzą, chcą żyć inaczej niż ich matki, ciotki i kuzynki. Dla awansu społecznego przyjmują radykalnie odmienne strategie. Czy można uciec od biedy? W historię kształtowania się europejskiego społeczeństwa widzianą oczami Eleny i Lily wpisane są rzeczy. Te sentymentalne – porzucone lalki, pożyczone książki, niebieskie zakładki i te obiecujące lepsze nowe życie – pralka, telewizor i buty Cerullo. Modne obuwie mające spełnić kapitalistyczny sen o wielkich możliwościach dla każdego. Czy Elena i Lila swoją unikatową wrażliwością, pielęgnowaną dzięki przyjaźni, potrafią uchronić siebie i innych od cierpienia? I co na to mężczyźni – od lat z łatwością odnajdujący się w przemocowym świecie? Czy dzięki historii Eleny i Lily mogą dostać drugą szansę?
Obsada
Juliusz Chrząstowski
Krystian Durman
Ewa Kaim
Michał Majnicz
Adam Nawojczyk
Aleksandra Nowosadko
Anna Paruszyńska - Czacka, Bogumiła Bajor, Inga Chmurzyńska (AST) *
Karolina Staniec
Łukasz Stawarczyk
Małgorzata Zawadzka
Wykonanie muzyki na żywo:
Wacław Zimpel
* rola dublowana
Reż. Ewelina Marciniak
Scena Kameralna
ul. Starowiślna 21
Czas trwania 3 godz. 50 min. 1 przerwa
Mieszkamy na ognistej kuli, Lenu. Jej powierzchnia ochłodziła się i unosi się na powierzchni lawy, na niej budujemy domy, ulice i mosty. Co jakiś czas lawa wypływa z Wezuwiusza albo jest przyczyną trzęsienia ziemi, które niszczy wszystko. Wszędzie są mikroby, od których ludzie chorują i umierają. Toczy się wojna. Wszechobecna bieda wykoślawia ludzkie charaktery. W każdej chwili może się zdarzyć coś, co przyprawi cię o takie cierpienie, że zabraknie Ci łez, zanim skończysz je odczuwać. A ty co robisz? Elena Ferrante, „Genialna przyjaciółka” W czułej historii przyjaźni Eleny i Lily w skrupulatny oraz intymny sposób Ferrante opisuje naturę kobiecości, a właściwie fenomen kobiecej wrażliwości. Tej kojarzonej z intuicją i emocjonalnością – najczęściej deprecjonowaną. W „Genialnej przyjaciółce” kobieca wrażliwość to także dojrzewająca świadomość procesów społecznych zachodzących w środowisku głównych bohaterek. Dwie przyjaciółki Elena i Lila nie mogły być bardziej różne od siebie. Jedna introwertyczna, konformistyczna i dążąca do celu; druga wyzywająca, dumna i nieprzewidywalna. Dorastają w ubogiej dzielnicy w Neapolu w latach pięćdziesiątych. Podczas gdy Elena ma dostęp do edukacji, Lila musi w młodym wieku podjąć decyzje o małżeństwie. Przez całe życie obie próbują przeciwstawić się miejscu, z którego pochodzą, chcą żyć inaczej niż ich matki, ciotki i kuzynki. Dla awansu społecznego przyjmują radykalnie odmienne strategie. Czy można uciec od biedy? W historię kształtowania się europejskiego społeczeństwa widzianą oczami Eleny i Lily wpisane są rzeczy. Te sentymentalne – porzucone lalki, pożyczone książki, niebieskie zakładki i te obiecujące lepsze nowe życie – pralka, telewizor i buty Cerullo. Modne obuwie mające spełnić kapitalistyczny sen o wielkich możliwościach dla każdego. Czy Elena i Lila swoją unikatową wrażliwością, pielęgnowaną dzięki przyjaźni, potrafią uchronić siebie i innych od cierpienia? I co na to mężczyźni – od lat z łatwością odnajdujący się w przemocowym świecie? Czy dzięki historii Eleny i Lily mogą dostać drugą szansę?
Obsada
Juliusz Chrząstowski
Krystian Durman
Ewa Kaim
Michał Majnicz
Adam Nawojczyk
Aleksandra Nowosadko
Anna Paruszyńska - Czacka, Bogumiła Bajor, Inga Chmurzyńska (AST) *
Karolina Staniec
Łukasz Stawarczyk
Małgorzata Zawadzka
Wykonanie muzyki na żywo:
Wacław Zimpel
* rola dublowana
KOCHANA WISEŁKO, NAJDROŻSZY ZBYSZKU
Czas trwania 1 godz,.15 min
na motywach korespondencji W. Szymborskiej i Z. Herberta
Reż. Mikołaj Grabowski
Nowa Scena
ul. Jagiellońska 1
To bardzo dziwna znajomość. Szymborska – Herbert.
Kiedy zostawimy na boku dywagacje o ich wzajemnej sympatii albo czymś więcej (listy sugerują raczej romans literacko-epistolarny niż jakikolwiek inny) i beznamiętnie spojrzymy na tych dwoje ludzi o zupełnie przeciwnych charakterach, przychodzi na myśl stara (lata 60. ubiegłego wieku) anegdota o kurze i bażancie.
Ona – krakowska panienka z dobrego domu, nieomal „mieszczka”, lubiąca życie osiadłe, bezpieczne, przewidywalne. Jeżeli gdzieś wyjeżdżała, to z Kornelem Filipowiczem na ryby, i to najdalej nad Wartę. On – ciągnący w nieznane: Włochy, Francja, Grecja, Holandia, Belgia, Austria, Niemcy, Anglia, Szwajcaria, Ameryka… et cetera, et cetera. Ona – żyjąca z pensyjki redaktorki literackiego tygodnika, od czasu do czasu wydająca tomik poezji. On – stypendia zagraniczne, wykłady w Europie i USA, stale tłumaczony i wydawany w Polsce i za granicą. Ona – zaledwie francuski, a „po londyńsku nie mówiąca ani słówka”, on – niemiecki, angielski, francuski, trochę włoski, może i coś po grecku. Ona – małe mieszkanko w śródmieściu Krakowa, grono zaufanych przyjaciół, introwertyczka. On – hotele, rezydencje przyjaciół w całym świecie, własne mieszkania za granicą, ekstrawertyk, „dusza towarzystwa”, zabawowicz, niemal hulaka; nic to było dla niego przebalować noc w tawernie greckiej stawiając wszystkim.
Tak by można długo zestawiać…
Obsada
Katarzyna Krzanowska
Jacek Romanowski
na motywach korespondencji W. Szymborskiej i Z. Herberta
Reż. Mikołaj Grabowski
Nowa Scena
ul. Jagiellońska 1
To bardzo dziwna znajomość. Szymborska – Herbert.
Kiedy zostawimy na boku dywagacje o ich wzajemnej sympatii albo czymś więcej (listy sugerują raczej romans literacko-epistolarny niż jakikolwiek inny) i beznamiętnie spojrzymy na tych dwoje ludzi o zupełnie przeciwnych charakterach, przychodzi na myśl stara (lata 60. ubiegłego wieku) anegdota o kurze i bażancie.
Ona – krakowska panienka z dobrego domu, nieomal „mieszczka”, lubiąca życie osiadłe, bezpieczne, przewidywalne. Jeżeli gdzieś wyjeżdżała, to z Kornelem Filipowiczem na ryby, i to najdalej nad Wartę. On – ciągnący w nieznane: Włochy, Francja, Grecja, Holandia, Belgia, Austria, Niemcy, Anglia, Szwajcaria, Ameryka… et cetera, et cetera. Ona – żyjąca z pensyjki redaktorki literackiego tygodnika, od czasu do czasu wydająca tomik poezji. On – stypendia zagraniczne, wykłady w Europie i USA, stale tłumaczony i wydawany w Polsce i za granicą. Ona – zaledwie francuski, a „po londyńsku nie mówiąca ani słówka”, on – niemiecki, angielski, francuski, trochę włoski, może i coś po grecku. Ona – małe mieszkanko w śródmieściu Krakowa, grono zaufanych przyjaciół, introwertyczka. On – hotele, rezydencje przyjaciół w całym świecie, własne mieszkania za granicą, ekstrawertyk, „dusza towarzystwa”, zabawowicz, niemal hulaka; nic to było dla niego przebalować noc w tawernie greckiej stawiając wszystkim.
Tak by można długo zestawiać…
Obsada
Katarzyna Krzanowska
Jacek Romanowski
KOPCIUSZEK
120 min. 1 przerwa
Joël Pommerat
reż. Anna Smolar
Scena Kameralna, ul. Starowiślna 21
O szklane ściany zimnego, designerskiego domu Macochy rozbijają się ptaki. „Analogowa” Wróżka bawi Kosię-Kopciuszka magicznymi sztuczkami, ale przede wszystkim – dzięki trzeźwemu oglądowi świata pomaga jej oswoić się ze śmiercią matki, o której nieustannie przypominają mocne dźwięki perkusji. I odnaleźć radość życia. W dodatku równie zagubiony jak Kosia Książę sam potrzebuje pomocy.
Znany wszystkim Kopciuszek w oryginalnej wersji francuskiego dramatopisarza i reżysera Joëla Pommerata to opowieść pełna zaskakujących zwrotów akcji. Spektakl wyreżyserowany w Starym Teatrze przez Annę Smolar przełamuje społeczne tabu, ponieważ w twórczości przeznaczonej dla dzieci śmierć i towarzysząca jej żałoba to nadal kontrowersyjne tematy, a otwarte mówienie o nich wiąże się z przekraczaniem pewnej granicy. Jednak aby uporać się z trudnymi przeżyciami i znaleźć odpowiednie słowa, by je wyrazić, dzieci potrzebują wsparcia. Uważnie obserwują otaczający je świat i same dostrzegają pewne zjawiska, lepiej więc rozmawiać z nimi otwarcie. W ten sposób u młodych ludzi nie rozwija się poczucie winy i wstydu. W tym niezwykłym Kopciuszku rozmowa na trudne tematy, takie jak śmierć najbliższych, paniczny lęk przed upływem czasu i wszystkim tym, co nowe i inne, osłabia siłę złych emocji, bo to, co zostało wypowiedziane, traci niszczącą moc.
Błyskotliwy, zabawny i wzruszający spektakl Anny Smolar adresowany jest do uczniów szkół podstawowych i liceów. Ale także do widzów dorosłych.
Reżyserka nie prowadzi dzieci za rękę, wrzuca je w niezbadane mechanizmy świata, a to właśnie ich wyrazem jest baśń mieszająca logikę, prawa fizyki. Otwarcie na to, co nieprzewidziane, pogodzenie się z niejasnością losu i ulga, jaką daje śmiech z tego wszystkiego. I dziwność jaką przynosi strach. Smolar z aktorami Starego wygrywają te wszystkie tony po mistrzowsku. I może na tym polega terapia Kopciuszka, że nie wszystko da się zrozumieć, wyjaśnić, że w czymś prostym zawsze jest coś bardzo dziwnego, a w każdym wybryku natury, nawet w lęku, śmierci i rozpaczy spełnia się powszechna zasada życia.
Paweł Soszyński, Dwutygodnik
Spektakl sugerujemy widzom od 11. roku życia.
Obsada:
Bartosz Bielenia (gościnnie), Łukasz Stawarczyk **
Małgorzata Gałkowska
Małgorzata Gorol (gościnnie), Monika Frajczyk (gościnnie), Aleksandra Nowosadko **
Zbigniew W. Kaleta
Jaśmina Polak (gościnnie), Alicja Jurkowska, Magda Grąziowska **
Marta Ścisłowicz (gościnnie), Magda Grąziowska, Karolina Staniec **
** rola dublowana
Nagrody i wyjazdy:
2017 – Marka Radia Kraków
2017 – XVI Festiwal Prapremier, Bydgoszcz
Joël Pommerat
reż. Anna Smolar
Scena Kameralna, ul. Starowiślna 21
O szklane ściany zimnego, designerskiego domu Macochy rozbijają się ptaki. „Analogowa” Wróżka bawi Kosię-Kopciuszka magicznymi sztuczkami, ale przede wszystkim – dzięki trzeźwemu oglądowi świata pomaga jej oswoić się ze śmiercią matki, o której nieustannie przypominają mocne dźwięki perkusji. I odnaleźć radość życia. W dodatku równie zagubiony jak Kosia Książę sam potrzebuje pomocy.
Znany wszystkim Kopciuszek w oryginalnej wersji francuskiego dramatopisarza i reżysera Joëla Pommerata to opowieść pełna zaskakujących zwrotów akcji. Spektakl wyreżyserowany w Starym Teatrze przez Annę Smolar przełamuje społeczne tabu, ponieważ w twórczości przeznaczonej dla dzieci śmierć i towarzysząca jej żałoba to nadal kontrowersyjne tematy, a otwarte mówienie o nich wiąże się z przekraczaniem pewnej granicy. Jednak aby uporać się z trudnymi przeżyciami i znaleźć odpowiednie słowa, by je wyrazić, dzieci potrzebują wsparcia. Uważnie obserwują otaczający je świat i same dostrzegają pewne zjawiska, lepiej więc rozmawiać z nimi otwarcie. W ten sposób u młodych ludzi nie rozwija się poczucie winy i wstydu. W tym niezwykłym Kopciuszku rozmowa na trudne tematy, takie jak śmierć najbliższych, paniczny lęk przed upływem czasu i wszystkim tym, co nowe i inne, osłabia siłę złych emocji, bo to, co zostało wypowiedziane, traci niszczącą moc.
Błyskotliwy, zabawny i wzruszający spektakl Anny Smolar adresowany jest do uczniów szkół podstawowych i liceów. Ale także do widzów dorosłych.
Reżyserka nie prowadzi dzieci za rękę, wrzuca je w niezbadane mechanizmy świata, a to właśnie ich wyrazem jest baśń mieszająca logikę, prawa fizyki. Otwarcie na to, co nieprzewidziane, pogodzenie się z niejasnością losu i ulga, jaką daje śmiech z tego wszystkiego. I dziwność jaką przynosi strach. Smolar z aktorami Starego wygrywają te wszystkie tony po mistrzowsku. I może na tym polega terapia Kopciuszka, że nie wszystko da się zrozumieć, wyjaśnić, że w czymś prostym zawsze jest coś bardzo dziwnego, a w każdym wybryku natury, nawet w lęku, śmierci i rozpaczy spełnia się powszechna zasada życia.
Paweł Soszyński, Dwutygodnik
Spektakl sugerujemy widzom od 11. roku życia.
Obsada:
Bartosz Bielenia (gościnnie), Łukasz Stawarczyk **
Małgorzata Gałkowska
Małgorzata Gorol (gościnnie), Monika Frajczyk (gościnnie), Aleksandra Nowosadko **
Zbigniew W. Kaleta
Jaśmina Polak (gościnnie), Alicja Jurkowska, Magda Grąziowska **
Marta Ścisłowicz (gościnnie), Magda Grąziowska, Karolina Staniec **
** rola dublowana
Nagrody i wyjazdy:
2017 – Marka Radia Kraków
2017 – XVI Festiwal Prapremier, Bydgoszcz
KRAKOWSKI SALON POEZJI
Niezmiennie, w każdą niedzielę miesiąca, o godzinie 12.00, w zabytkowej przestrzeni Sali Heleny Modrzejewskiej przy ul. Jagiellońskiej 1, zabrzmi poezja polskich i zagranicznych autorów w mistrzowskiej interpretacji aktorów i aktorek krakowskich scen.
KRÓLESTWO
„To cudowne mieć do dyspozycji miejsce, które jest tak olbrzymie, że nie sposób go ogarnąć i gdzie dzieją się dziwne rzeczy” – mówił von Trier. W teatralnej wersji serialu Królestwo w reżyserii Remigiusza Brzyka tym miejscem staje się właśnie budynek Starego Teatru, a w przestrzeni symbolicznej jego bogata historia ukształtowana przez dorobek artystyczny wielu pokoleń twórców, budujących jego renomę.
„Królestwo” jest dla mnie przede wszystkim kolejnym rozdziałem przywróconej zespołowości „Starego”. To jest orkiestra, z solówkami, z popisami, ale jednak orkiestra. Są wciąż wspólnotą, grają pięknie.
Łukasz Maciejewski, Onet Kultura.
Obsada:
Bogdan Brzyski, Iwona Budner, Anna Dymna, Małgorzata Gałkowska, Roman Gancarczyk, Krzysztof Globisz, Jan Peszek,, Mikołaj Kubacki **, Mateusz Górski (gościnnie), Mikołaj Kubacki **, Magda Grąziowska, Łukasz Stawarczyk, Zbigniew W. Kaleta, Elżbieta Karkoszka, Urszula Kiebzak, Zbigniew Kosowski, Mateusz Górski (gościnnie), Radosław Krzyżowski, Michał Majnicz, Błażej Peszek, Łukasz Szczepanowski, Małgorzata Zawadzka, Krzysztof Zawadzki, Julia Łętocha, Oliwia Łętocha / Martyna Okrajek
** rola dublowana
Twórcy:
Katarzyna Gregorowicz przekład
Remigiusz Brzyk reżyseria
Tomasz Śpiewak opracowanie i adaptacja
Iga Słupska, Szymon Szewczyk scenografia / kostiumy
Jacek Grudzień muzyka i opracowanie muzyczne
Jacqueline Sobiszewski reżyseria światła / wideo
Aga Beaupré, Jan Świetlik współpraca wideo
Marta Kalfas konsultacja muzyczna (kamertony)
Zbigniew S. Kaleta asystent reżysera / inspicjent / sufler
Piotr Froń (WRD, AST), Tomasz Fryzeł (WRD, AST) asystenci dramaturga i reżysera
Bartosz Cichoński / Ewa Kałat operator kamery
„Królestwo” jest dla mnie przede wszystkim kolejnym rozdziałem przywróconej zespołowości „Starego”. To jest orkiestra, z solówkami, z popisami, ale jednak orkiestra. Są wciąż wspólnotą, grają pięknie.
Łukasz Maciejewski, Onet Kultura.
Obsada:
Bogdan Brzyski, Iwona Budner, Anna Dymna, Małgorzata Gałkowska, Roman Gancarczyk, Krzysztof Globisz, Jan Peszek,, Mikołaj Kubacki **, Mateusz Górski (gościnnie), Mikołaj Kubacki **, Magda Grąziowska, Łukasz Stawarczyk, Zbigniew W. Kaleta, Elżbieta Karkoszka, Urszula Kiebzak, Zbigniew Kosowski, Mateusz Górski (gościnnie), Radosław Krzyżowski, Michał Majnicz, Błażej Peszek, Łukasz Szczepanowski, Małgorzata Zawadzka, Krzysztof Zawadzki, Julia Łętocha, Oliwia Łętocha / Martyna Okrajek
** rola dublowana
Twórcy:
Katarzyna Gregorowicz przekład
Remigiusz Brzyk reżyseria
Tomasz Śpiewak opracowanie i adaptacja
Iga Słupska, Szymon Szewczyk scenografia / kostiumy
Jacek Grudzień muzyka i opracowanie muzyczne
Jacqueline Sobiszewski reżyseria światła / wideo
Aga Beaupré, Jan Świetlik współpraca wideo
Marta Kalfas konsultacja muzyczna (kamertony)
Zbigniew S. Kaleta asystent reżysera / inspicjent / sufler
Piotr Froń (WRD, AST), Tomasz Fryzeł (WRD, AST) asystenci dramaturga i reżysera
Bartosz Cichoński / Ewa Kałat operator kamery
NIEMĘSKI
90 min. bez przerwy
reż. Daria Kubisiak
Nowa Scena, ul. Jagiellońska 1
Niemęski, czyli jaki? Żeński, babski, słaby, płaczliwy, miękki, tchórzliwy, bezwolny, zniewieściały, przegięty? A może jeszcze inaczej? Może po prostu wyzwolony z póz i lęków, wolny od przymusu rywalizacji i napinania muskułów, uwolniony od narzuconych przez kulturę zachowań, które podobać się mogą na ekranie, ale w życiu…? Niemęski, czyli taki, który sam stanowi o sobie. Niemęski, czyli ten, co nie korzysta z nadanych mu nie wiadomo przez kogo przywilejów. Niemęski, czyli taki, który mówi, co czuje, nie musi zawsze wygrać, bo jego życie to nie konkurs, mecz ani wyścig. Trudno to zrozumieć bohaterom spektaklu – czterem mężczyznom na zakręcie i pod presją, ale trzeba przyznać, że bardzo się starają, a realizatorki próbują ich przekonać, że „niemęski” to nie obelga, lecz komplement.
Wykręcone historie bohaterów konfrontują się z kulturowym rozpadem systemu, a „niemęski” to utopijna spekulacja na temat jego stanu. W scenach w humorystycznej i onirycznej konwencji mężczyźni otrzymują miękkie kompetencje, zazwyczaj przypisywane kobietom. Zagubieni bohaterowie z kompleksami próbują odnaleźć się w nowej rzeczywistości wciąż jeszcze na granicy jawy i snu. Nam także „niemęski” pomoże oswoić się z lękami, strachami i obawami wywołanymi upadającym patriarchatem.
Od (…) ujęć,, męskości’’, tej wzorcowej, widzowie są prowadzeni w kierunku wszystkich,, niemęskich’’, odbiegających od tego wyobrażenia zachowań. Zawężenie wizji męskości oraz operowanie przeglądem lęków i koszmarów jest celnym zabiegiem (…). Moim zdaniem całkowite zignorowanie możliwych sytuacji, w których to mężczyzna czułby się pewnie i komfortowo, pełen siły, nawet gdy przegrywa, w tym spektaklu jest wyjątkowo udane. Zgodnie z tytułem, skupiając się na wątkach słabości, bezradności wrażliwej istoty ludzkiej, przybranej w ciało mężczyzny, możemy łatwo zauważyć szereg rozmaitych rys na tym wizerunku mężczyzny, jaki zwykle obserwujemy w naszym otoczeniu. Autorka scenariusza w interesujący sposób rozwinęła wizję emocjonalności mężczyzn, w mojej ocenie trafną, choć naturalnie wziętą w pewien nawias ironii i komizmu (…).
Mateusz Leon Rychlak, Teatr dla Wszystkich
Jaką rolę pełnią w naszym życiu stereotypy? Czy porządkują świat, czy raczej utrudniają nam odnalezienie się w nim? Jak silny jest w nas stereotyp męskości? Te dylematy stały się punktem wyjścia do tworzenia spektaklu. „Pytanie, czym był kiedyś męski, a czym dzisiaj jest męski? Wydaje mi się, że ta definicja totalnie się przedefiniowała i tak na dobrą sprawę korzystamy ze starych, utartych schematów i stereotypów, a nie wiemy czym jest męskość” – twierdzi autorka. – To ona – kobieta – napisała tekst, choć mogłoby się wydawać, że takie problemy jej nie dotyczą…
Marlena Chudzio, Radio RMF
Spektakl bierze udział w 30. Ogólnopolskim Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej.
OBSADA
Krzysztof Stawowy
Stanisław Linowski
Grzegorz Mielczarek
Oskar Malinowski (gościnnie)
Aleksander Wnuk (gościnnie)
reż. Daria Kubisiak
Nowa Scena, ul. Jagiellońska 1
Niemęski, czyli jaki? Żeński, babski, słaby, płaczliwy, miękki, tchórzliwy, bezwolny, zniewieściały, przegięty? A może jeszcze inaczej? Może po prostu wyzwolony z póz i lęków, wolny od przymusu rywalizacji i napinania muskułów, uwolniony od narzuconych przez kulturę zachowań, które podobać się mogą na ekranie, ale w życiu…? Niemęski, czyli taki, który sam stanowi o sobie. Niemęski, czyli ten, co nie korzysta z nadanych mu nie wiadomo przez kogo przywilejów. Niemęski, czyli taki, który mówi, co czuje, nie musi zawsze wygrać, bo jego życie to nie konkurs, mecz ani wyścig. Trudno to zrozumieć bohaterom spektaklu – czterem mężczyznom na zakręcie i pod presją, ale trzeba przyznać, że bardzo się starają, a realizatorki próbują ich przekonać, że „niemęski” to nie obelga, lecz komplement.
Wykręcone historie bohaterów konfrontują się z kulturowym rozpadem systemu, a „niemęski” to utopijna spekulacja na temat jego stanu. W scenach w humorystycznej i onirycznej konwencji mężczyźni otrzymują miękkie kompetencje, zazwyczaj przypisywane kobietom. Zagubieni bohaterowie z kompleksami próbują odnaleźć się w nowej rzeczywistości wciąż jeszcze na granicy jawy i snu. Nam także „niemęski” pomoże oswoić się z lękami, strachami i obawami wywołanymi upadającym patriarchatem.
Od (…) ujęć,, męskości’’, tej wzorcowej, widzowie są prowadzeni w kierunku wszystkich,, niemęskich’’, odbiegających od tego wyobrażenia zachowań. Zawężenie wizji męskości oraz operowanie przeglądem lęków i koszmarów jest celnym zabiegiem (…). Moim zdaniem całkowite zignorowanie możliwych sytuacji, w których to mężczyzna czułby się pewnie i komfortowo, pełen siły, nawet gdy przegrywa, w tym spektaklu jest wyjątkowo udane. Zgodnie z tytułem, skupiając się na wątkach słabości, bezradności wrażliwej istoty ludzkiej, przybranej w ciało mężczyzny, możemy łatwo zauważyć szereg rozmaitych rys na tym wizerunku mężczyzny, jaki zwykle obserwujemy w naszym otoczeniu. Autorka scenariusza w interesujący sposób rozwinęła wizję emocjonalności mężczyzn, w mojej ocenie trafną, choć naturalnie wziętą w pewien nawias ironii i komizmu (…).
Mateusz Leon Rychlak, Teatr dla Wszystkich
Jaką rolę pełnią w naszym życiu stereotypy? Czy porządkują świat, czy raczej utrudniają nam odnalezienie się w nim? Jak silny jest w nas stereotyp męskości? Te dylematy stały się punktem wyjścia do tworzenia spektaklu. „Pytanie, czym był kiedyś męski, a czym dzisiaj jest męski? Wydaje mi się, że ta definicja totalnie się przedefiniowała i tak na dobrą sprawę korzystamy ze starych, utartych schematów i stereotypów, a nie wiemy czym jest męskość” – twierdzi autorka. – To ona – kobieta – napisała tekst, choć mogłoby się wydawać, że takie problemy jej nie dotyczą…
Marlena Chudzio, Radio RMF
Spektakl bierze udział w 30. Ogólnopolskim Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej.
OBSADA
Krzysztof Stawowy
Stanisław Linowski
Grzegorz Mielczarek
Oskar Malinowski (gościnnie)
Aleksander Wnuk (gościnnie)
NIEUSTRASZONA MIŁOŚĆ EVE ADAMS
120 min bez przerwy
reż. Olga Ciężkowska
Nowa Scena, ul. Jagiellońska 1
Niczym w wartkim eseju, tempo opowiadania spraw życia bohaterki skontrapunktowane zostaje z rozważaniami o Sprawie — czyli o walce o emancypację. Przenikają się plany czasowe i teatralne poetyki. (…) Jednocześnie kameralny, świetnie zagrany spektakl Ciężkowskiej, Wawrzyniak i Kowańskiej ma odwagę stawiać pytania, zostawiać puste miejsca; nie rości sobie pretensji do pełnej wiedzy o życiu osoby, o której opowiada (Witold Mrozek, wyborcza.pl).
W 1912 roku, 19-letnia Chawa Złoczewer opuszcza Mławę i wyjeżdża do Nowego Jorku. Miała być krawcową, prędko jednak zostaje działaczką ruchu anarchistycznego i ważną postacią środowiska artystycznego i queerowego. Zmienia imię na Eve – Eve Kotchever, a później Eve Adams. Kolportuje radykalne czasopisma, zakłada lesbijskie lokale w Chicago i Nowym Jorku, pisze i wydaje własnym sumptem pierwszą książkę o kobiecej miłości pt. „Lesbian Love”.
Ta aktywność sprowadza na nią gromy i sprawia, że wydalają ją z USA. Ginie w Auschwitz, a pamięć o jej odważnym życiu zostaje zatarta na wiele lat. Spektakl pragnie rekonstruować tę niewiarygodną biografię, przedstawiając złożoną tożsamość bohaterki. Polską – choć gdy przyszła na świat Polski nie było na mapie, żydowską – która stała się przyczyną jej śmierci; anarchistyczną – przez którą ściągnęła na siebie podejrzliwość władz; queerową – za którą była piętnowana i skazana; a może nawet tożsamość imigrantki bez obywatelstwa – której nie chroniły żadne prawa, przez co została odesłana do Europy. Choć nie bała się szukać szczęścia, znała wiele miast i języków, nigdzie nie było dla niej miejsca.
Twórcy i twórczynie spektaklu pragną zadać pytania o to, jaki jest związek między prywatnym a politycznym? Co we wspólnocie jest niezbędne dla poczucia bezpieczeństwa? Co kiedyś jak i dziś znaczy dla nas termin „nielegalny”? I wreszcie – jak będąc tak różnorodnymi, możemy wciąż czuć się za siebie „współodpowiedzialni”?Spektakl został przyjęty do 31. Ogólnopolskiego Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej.
OBSADA
Małgorzata Gałkowska
Dorota Pomykała
Alicja Jurkowska, Bogumiła Bajor (AT) * rola dublowana
Mikołaj Kubacki
Łukasz Stawarczyk
reż. Olga Ciężkowska
Nowa Scena, ul. Jagiellońska 1
Niczym w wartkim eseju, tempo opowiadania spraw życia bohaterki skontrapunktowane zostaje z rozważaniami o Sprawie — czyli o walce o emancypację. Przenikają się plany czasowe i teatralne poetyki. (…) Jednocześnie kameralny, świetnie zagrany spektakl Ciężkowskiej, Wawrzyniak i Kowańskiej ma odwagę stawiać pytania, zostawiać puste miejsca; nie rości sobie pretensji do pełnej wiedzy o życiu osoby, o której opowiada (Witold Mrozek, wyborcza.pl).
W 1912 roku, 19-letnia Chawa Złoczewer opuszcza Mławę i wyjeżdża do Nowego Jorku. Miała być krawcową, prędko jednak zostaje działaczką ruchu anarchistycznego i ważną postacią środowiska artystycznego i queerowego. Zmienia imię na Eve – Eve Kotchever, a później Eve Adams. Kolportuje radykalne czasopisma, zakłada lesbijskie lokale w Chicago i Nowym Jorku, pisze i wydaje własnym sumptem pierwszą książkę o kobiecej miłości pt. „Lesbian Love”.
Ta aktywność sprowadza na nią gromy i sprawia, że wydalają ją z USA. Ginie w Auschwitz, a pamięć o jej odważnym życiu zostaje zatarta na wiele lat. Spektakl pragnie rekonstruować tę niewiarygodną biografię, przedstawiając złożoną tożsamość bohaterki. Polską – choć gdy przyszła na świat Polski nie było na mapie, żydowską – która stała się przyczyną jej śmierci; anarchistyczną – przez którą ściągnęła na siebie podejrzliwość władz; queerową – za którą była piętnowana i skazana; a może nawet tożsamość imigrantki bez obywatelstwa – której nie chroniły żadne prawa, przez co została odesłana do Europy. Choć nie bała się szukać szczęścia, znała wiele miast i języków, nigdzie nie było dla niej miejsca.
Twórcy i twórczynie spektaklu pragną zadać pytania o to, jaki jest związek między prywatnym a politycznym? Co we wspólnocie jest niezbędne dla poczucia bezpieczeństwa? Co kiedyś jak i dziś znaczy dla nas termin „nielegalny”? I wreszcie – jak będąc tak różnorodnymi, możemy wciąż czuć się za siebie „współodpowiedzialni”?Spektakl został przyjęty do 31. Ogólnopolskiego Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej.
OBSADA
Małgorzata Gałkowska
Dorota Pomykała
Alicja Jurkowska, Bogumiła Bajor (AT) * rola dublowana
Mikołaj Kubacki
Łukasz Stawarczyk
OJCIEC MATKA TUNEL STRACHU
55 min. bez przerwy
Martin Heckmanns
reż. Wojtek Klemm
Nowa Scena, ul. Jagiellońska 1
Tytułowy „Tunel Strachu” przywołuje znaną z wesołego miasteczka rozrywkę z dreszczykiem, ale stanowi też określenie sytuacji (pułapki?), w którą wpada każda para wraz z pojawieniem się na świecie dziecka. „Czasami moi rodzice mnie męczą. Znam ich już od kilku lat, wymiana poglądów rozpala ich zawsze w tym samym miejscu. Zanim się pojawiłem musieli być piękną parą. Są zdjęcia, na których wyglądają na beztroskich. Z początku myślałem, że są stworzeni tylko dla mnie. Są jedynymi rodzicami, jakich będę miał…” – mówi syn Otto w sztuce Heckmannsa. Nie bez znaczenia jest tu fakt, iż reżyser obsadził rodzinę Peszków w dość nieoczywistej konfiguracji. Błażej Peszek gra męża swojej autentycznej żony Katarzyny Krzanowskiej, a ich ojciec i teść, Jan Peszek wciela się w postać dziecka. Dzięki temu przedstawienie wznosi się na jeszcze wyższy poziom metafory, a problemy rodzicielskie zapętlają się w międzypokoleniowym kontredansie – pisała Magda Huzarska-Szumiec w „Gazecie Krakowskiej”. Potrzeba prawdziwego mistrzostwa, aby tak lekko i atrakcyjnie mówić o często traumatycznych sprawach.
Pomysł obsadzenia prawdziwej aktorskiej rodziny w odwróconych rolach (…) znakomicie się sprawdza. Korzystanie z rozmaitych figur buduje umowność działań – tak jak w sennym rytuale rzucania się na pufy. Dominik Strychalski współtworzy akcję, kreując muzykę na rozmaitych zabawkach. Dźwięki zapętlają się; wzajemnie napędzają; a nawet katalizują – to chaos, to awanturę. Nie jest to spektakl dla tych, którzy nie znoszą ironii i złośliwości. Posługując się słowami Ojca: „On nam nie wierzy, że jesteśmy szczęśliwi”.
Gabriela Cagiel, „Gazeta Wyborcza”
Obsada:
Katarzyna Krzanowska
Błażej Peszek
Jan Peszek
Nagrody i wyjazdy:
2024 – Teatr Mały, Tychy – występ gościnny
2019 – 1. Festiwal Muzyki w Teatrze Rezonans / 17. Wałbrzyskie Fanaberie Teatralne, Wałbrzych
2017 – Polska w IMCE, Teatr IMKA Warszawa
2016 – Teatr Stary, Lublin
2016 – 51. Przegląd Teatrów Małych Form Kontrapunkt, Szczecin
Przekład sztuki powstał w ramach programu „Stypendia twórcze 2012” Stowarzyszenia Willa Decjusza i Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej.
Martin Heckmanns
reż. Wojtek Klemm
Nowa Scena, ul. Jagiellońska 1
Tytułowy „Tunel Strachu” przywołuje znaną z wesołego miasteczka rozrywkę z dreszczykiem, ale stanowi też określenie sytuacji (pułapki?), w którą wpada każda para wraz z pojawieniem się na świecie dziecka. „Czasami moi rodzice mnie męczą. Znam ich już od kilku lat, wymiana poglądów rozpala ich zawsze w tym samym miejscu. Zanim się pojawiłem musieli być piękną parą. Są zdjęcia, na których wyglądają na beztroskich. Z początku myślałem, że są stworzeni tylko dla mnie. Są jedynymi rodzicami, jakich będę miał…” – mówi syn Otto w sztuce Heckmannsa. Nie bez znaczenia jest tu fakt, iż reżyser obsadził rodzinę Peszków w dość nieoczywistej konfiguracji. Błażej Peszek gra męża swojej autentycznej żony Katarzyny Krzanowskiej, a ich ojciec i teść, Jan Peszek wciela się w postać dziecka. Dzięki temu przedstawienie wznosi się na jeszcze wyższy poziom metafory, a problemy rodzicielskie zapętlają się w międzypokoleniowym kontredansie – pisała Magda Huzarska-Szumiec w „Gazecie Krakowskiej”. Potrzeba prawdziwego mistrzostwa, aby tak lekko i atrakcyjnie mówić o często traumatycznych sprawach.
Pomysł obsadzenia prawdziwej aktorskiej rodziny w odwróconych rolach (…) znakomicie się sprawdza. Korzystanie z rozmaitych figur buduje umowność działań – tak jak w sennym rytuale rzucania się na pufy. Dominik Strychalski współtworzy akcję, kreując muzykę na rozmaitych zabawkach. Dźwięki zapętlają się; wzajemnie napędzają; a nawet katalizują – to chaos, to awanturę. Nie jest to spektakl dla tych, którzy nie znoszą ironii i złośliwości. Posługując się słowami Ojca: „On nam nie wierzy, że jesteśmy szczęśliwi”.
Gabriela Cagiel, „Gazeta Wyborcza”
Obsada:
Katarzyna Krzanowska
Błażej Peszek
Jan Peszek
Nagrody i wyjazdy:
2024 – Teatr Mały, Tychy – występ gościnny
2019 – 1. Festiwal Muzyki w Teatrze Rezonans / 17. Wałbrzyskie Fanaberie Teatralne, Wałbrzych
2017 – Polska w IMCE, Teatr IMKA Warszawa
2016 – Teatr Stary, Lublin
2016 – 51. Przegląd Teatrów Małych Form Kontrapunkt, Szczecin
Przekład sztuki powstał w ramach programu „Stypendia twórcze 2012” Stowarzyszenia Willa Decjusza i Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej.
OPERA ZA TRZY GROSZE
220 min. 2 przerwy
Bertolt Brecht, Kurt Weill
reż. Ersan Mondtag
Duża Scena, ul. Jagiellońska 1
Cóż za historia, magiczna i poruszająca – środowisko gangsterów, egzotyczny dreszcz zbrodni w blasku księżyca nad Soho!Ta najsłynniejsza jak dotąd niemiecka sztuka swój światowy sukces zawdzięcza również temu, że pod jej bezwstydnym humorem i zmysłową muzyką kryje się zło, głęboka socjopatia, które łatwo przeoczyć. Ale gdy, jak ustępujący efekt narkotyku, znika teatralna iluzja, wykreowana rzeczywistość, fabularna matrix – zaczynamy spoglądać na tych wszystkich morderców, kurwy, oszustów, gwałcicieli, jak na własne odbicie w lustrze. Okazuje się, że szumowiny z marginesu społeczeństwa stanowią w istocie jego mroczny rdzeń, w którym toczy się zażarta walka o pozycję: wzajemne pożeranie się, nieustające szukanie kozłów ofiarnych i przyjemność czerpana czyimś kosztem.
Europejski teatr iluzji stracił swą siłę. Podobnie jak seksowni gangsterzy Brechta wkraczają na scenę ze społecznych marginesów – tak w coraz większym stopniu kryzys zrodzony na obrzeżach porządnego społeczeństwa zaczyna zawłaszczać nasz piękny burżuazyjny teatr. Kapitalizm, który przerodził się w kleptokrację, a następnie w gospodarkę wojenną, szydzi z romantycznej wiary w to, że kontrakty i handel zapewnią światu ochronę przed chciwością i przemocą, bo w istocie one właśnie są jego naturą.
Mackie Messer (po polsku: nóż czyli Majcher) przeobraził się w Mackiego MeZera i przyozdabia tym „Z” swoje czołgi.
Ersan Mondtag sięga w głąb koszmaru, który kryje się pod efektowną powierzchnią tej nietuzinkowej sztuki. Koszmaru wszechobecnego w świecie, w którym 97% dóbr jest w posiadaniu 3% społeczeństwa. Gdzie zwykli ludzie są wykorzystywani przez dyktatorów, traktowani jak towar, zastraszani. Gdzie filantropi szykują bunkry na czas apokalipsy, a system, niczym zombie, chciałby pożreć wszystko. Mondtag przedstawia ten horror w sposób tak wyrazisty i mroczny, że rodzi się nadzieja, iż obudzimy się zdumieni i ujrzymy samych siebie takimi, w jakich nie przestawał wierzyć Brecht: nie jako konkurentów walczących o pozycję oraz ofiary zbrodni.
Lecz jako ludzkie istoty pomagające sobie nawzajem.
Thomaspeter Goergen
Krzysztof Zawadzki ewidentnie bawi się rolą, z czego przyjemność udziela się też publiczności. Trudno się zresztą aktorowi dziwić, gdyż takie podejście do postaci narzucają mu kostium i charakteryzacja. Peachum Zawadzkiego do złudzenia przypomina (…) Jacka Sparrowa z „Piratów z Karaibów”, podobny do Johnny’ego Deppa ma wdzięk. (…) to jedna z trzech najlepszych ról w spektaklu. O znakomitej – zabawnej i przerażającej, brawurowo ogrywającej swą vis comica – Annie Radwan już wspomniałem. Wydarzeniem wieczoru jest jednak Magda Grąziowska w roli Polly. Rozkosznie zepsuta, do cna perwersyjna, pod makijażem infantylnej laleczki do głębi okrutna żona Macheatha wyrasta z czasem na postać pierwszoplanową. (…) Anna Radwan wspaniale śpiewa „Balladę o seksualnej powolności”, a do niej należy przejmujące, inne od wszystkich wykonanie „Jenny, narzeczonej pirata” – dla mnie najbardziej przeszywający moment widowiska.
Jacek Wakar blog.pl/recenzja
Patronem medialnym jest Onet.
Obsada
Przemysław Przestrzelski
Beata Paluch, Anna Radwan
Krzysztof Zawadzki
Magda Grąziowska, Alicja Jurkowska, Bogumiła Bajor (AT)
Dorota Segda
Stanisław Linowski
Paulina Kondrak, Małgorzata Walenda
Bogdan Brzyski
Krzysztof Stawowy
Iwona Budner
Małgorzata Gałkowska
Aldona Grochal
Urszula Kiebzak
Beata Malczewska
Bolesław Brzozowski, Piotr Sędkowski
Bartosz Gomoła (gościnnie, AST)
Grzegorz Grabowski
Mikołaj Kubacki
Rafał Jędrzejczyk
Veren De Heddge (gościnnie), Piotr Mateusz Wach (gościnnie) Performerzy
Zespół muzyczny:
Piotr Nowak (trąbka)
Konrad Pisera (trąbka)
Leszek Nowotarski (saksofon, klarnet, flet)
Bartosz Bętkowski (saksofon, klarnet, flet)
Robert Szczerba (puzon)
Mateusz Dudek/Kacper Tracz (bandoneon, akordeon)
Grzegorz Frankowski (kontrabas)
Krzysztof Oczkowski/ Piotr Grodecki (banjo, gitary, wiolonczela)
Leszek Lorent (perkusja)
Justyna Skoczek (pianino, harmonium, celesta)
Uwaga: Spektakl wyłącznie dla widzów dorosłych. W spektaklu jest poruszana tematyka wojny. Występują sceny przemocy oraz nagość. W spektaklu jest używana sztuczna krew.
Wystawiony za zgodą Suhrkamp Verlag AG i Universal Edition AG.
Bertolt Brecht, Kurt Weill
reż. Ersan Mondtag
Duża Scena, ul. Jagiellońska 1
Cóż za historia, magiczna i poruszająca – środowisko gangsterów, egzotyczny dreszcz zbrodni w blasku księżyca nad Soho!Ta najsłynniejsza jak dotąd niemiecka sztuka swój światowy sukces zawdzięcza również temu, że pod jej bezwstydnym humorem i zmysłową muzyką kryje się zło, głęboka socjopatia, które łatwo przeoczyć. Ale gdy, jak ustępujący efekt narkotyku, znika teatralna iluzja, wykreowana rzeczywistość, fabularna matrix – zaczynamy spoglądać na tych wszystkich morderców, kurwy, oszustów, gwałcicieli, jak na własne odbicie w lustrze. Okazuje się, że szumowiny z marginesu społeczeństwa stanowią w istocie jego mroczny rdzeń, w którym toczy się zażarta walka o pozycję: wzajemne pożeranie się, nieustające szukanie kozłów ofiarnych i przyjemność czerpana czyimś kosztem.
Europejski teatr iluzji stracił swą siłę. Podobnie jak seksowni gangsterzy Brechta wkraczają na scenę ze społecznych marginesów – tak w coraz większym stopniu kryzys zrodzony na obrzeżach porządnego społeczeństwa zaczyna zawłaszczać nasz piękny burżuazyjny teatr. Kapitalizm, który przerodził się w kleptokrację, a następnie w gospodarkę wojenną, szydzi z romantycznej wiary w to, że kontrakty i handel zapewnią światu ochronę przed chciwością i przemocą, bo w istocie one właśnie są jego naturą.
Mackie Messer (po polsku: nóż czyli Majcher) przeobraził się w Mackiego MeZera i przyozdabia tym „Z” swoje czołgi.
Ersan Mondtag sięga w głąb koszmaru, który kryje się pod efektowną powierzchnią tej nietuzinkowej sztuki. Koszmaru wszechobecnego w świecie, w którym 97% dóbr jest w posiadaniu 3% społeczeństwa. Gdzie zwykli ludzie są wykorzystywani przez dyktatorów, traktowani jak towar, zastraszani. Gdzie filantropi szykują bunkry na czas apokalipsy, a system, niczym zombie, chciałby pożreć wszystko. Mondtag przedstawia ten horror w sposób tak wyrazisty i mroczny, że rodzi się nadzieja, iż obudzimy się zdumieni i ujrzymy samych siebie takimi, w jakich nie przestawał wierzyć Brecht: nie jako konkurentów walczących o pozycję oraz ofiary zbrodni.
Lecz jako ludzkie istoty pomagające sobie nawzajem.
Thomaspeter Goergen
Krzysztof Zawadzki ewidentnie bawi się rolą, z czego przyjemność udziela się też publiczności. Trudno się zresztą aktorowi dziwić, gdyż takie podejście do postaci narzucają mu kostium i charakteryzacja. Peachum Zawadzkiego do złudzenia przypomina (…) Jacka Sparrowa z „Piratów z Karaibów”, podobny do Johnny’ego Deppa ma wdzięk. (…) to jedna z trzech najlepszych ról w spektaklu. O znakomitej – zabawnej i przerażającej, brawurowo ogrywającej swą vis comica – Annie Radwan już wspomniałem. Wydarzeniem wieczoru jest jednak Magda Grąziowska w roli Polly. Rozkosznie zepsuta, do cna perwersyjna, pod makijażem infantylnej laleczki do głębi okrutna żona Macheatha wyrasta z czasem na postać pierwszoplanową. (…) Anna Radwan wspaniale śpiewa „Balladę o seksualnej powolności”, a do niej należy przejmujące, inne od wszystkich wykonanie „Jenny, narzeczonej pirata” – dla mnie najbardziej przeszywający moment widowiska.
Jacek Wakar blog.pl/recenzja
Patronem medialnym jest Onet.
Obsada
Przemysław Przestrzelski
Beata Paluch, Anna Radwan
Krzysztof Zawadzki
Magda Grąziowska, Alicja Jurkowska, Bogumiła Bajor (AT)
Dorota Segda
Stanisław Linowski
Paulina Kondrak, Małgorzata Walenda
Bogdan Brzyski
Krzysztof Stawowy
Iwona Budner
Małgorzata Gałkowska
Aldona Grochal
Urszula Kiebzak
Beata Malczewska
Bolesław Brzozowski, Piotr Sędkowski
Bartosz Gomoła (gościnnie, AST)
Grzegorz Grabowski
Mikołaj Kubacki
Rafał Jędrzejczyk
Veren De Heddge (gościnnie), Piotr Mateusz Wach (gościnnie) Performerzy
Zespół muzyczny:
Piotr Nowak (trąbka)
Konrad Pisera (trąbka)
Leszek Nowotarski (saksofon, klarnet, flet)
Bartosz Bętkowski (saksofon, klarnet, flet)
Robert Szczerba (puzon)
Mateusz Dudek/Kacper Tracz (bandoneon, akordeon)
Grzegorz Frankowski (kontrabas)
Krzysztof Oczkowski/ Piotr Grodecki (banjo, gitary, wiolonczela)
Leszek Lorent (perkusja)
Justyna Skoczek (pianino, harmonium, celesta)
Uwaga: Spektakl wyłącznie dla widzów dorosłych. W spektaklu jest poruszana tematyka wojny. Występują sceny przemocy oraz nagość. W spektaklu jest używana sztuczna krew.
Wystawiony za zgodą Suhrkamp Verlag AG i Universal Edition AG.
ORLANDO. BLOOMSBURY
Spektakl Orlando. Bloomsbury to teatralny pejzaż, w którym fabuła powieści splata się z życiorysem Virginii Woolf i jej bliskich. Opierając się na listach i dziennikach twórczynie i twórcy rekonstruują mapę relacji między postaciami należącymi do przełomowej w latach 20. grupy artystycznej Bloomsbury. Doświadczenie metamorfozy spaja teatralną rzeczywistość Orlanda. Bloomsbury. W jej ramach odkrywamy przemiany, jakie przez lata zachodzą w grupie przyjaciół i jakim na przestrzeni dziejów podlega wiecznie młody, nieśmiertelny Orlando oraz otaczająca go rzeczywistość. Zmiany zachodzą w samej Virginii, która próbuje pisać mimo nawracającej falami depresji i przeżywa zupełnie dla niej nową i niezwykłą miłość. Metamorfozie ulega również recepcja jej życiorysu i twórczości na przestrzeni ostatnich stu lat, co najlepiej ilustrują dwie najpopularniejsze, przeczące sobie nawzajem biografie.
Obsada:
Natalia Kaja Chmielewska
Magda Grąziowska
Urszula Kiebzak
Paulina Kondrak
Maciej Charyton, Grzegorz Grabowski *
Szymon Czacki
Krystian Durman
Radosław Krzyżowski
Łukasz Stawarczyk
Krzysztof Zawadzki
Aneta Jankowska (gościnnie)
Joanna Połeć (gościnnie)
Justyna Skoczek wykonanie muzyki
* rola dublowana
Twórcy:
Katarzyna Minkowska - Reżyseria
Katarzyna Minkowska, Tomasz Walesiak - Autorzy scenariusza - inspirowani improwizacjami zespołu aktorskiego
Tomasz Walesiak - Dramaturgia
Katarzyna Minkowska, Łukasz Mleczak - Scenografia
Julita Goździk - Kostiumy
Łukasz Mleczak - Asystent kostiumografa
Aneta Jankowska - Choreografia i współpraca reżyserska
Wojciech Frycz - Muzyka
Agata Rucińska - Wideo
Paulina Góral - Reżyseria świateł
Katarzyna Gaweł - Inspicjent/sufler
Obsada:
Natalia Kaja Chmielewska
Magda Grąziowska
Urszula Kiebzak
Paulina Kondrak
Maciej Charyton, Grzegorz Grabowski *
Szymon Czacki
Krystian Durman
Radosław Krzyżowski
Łukasz Stawarczyk
Krzysztof Zawadzki
Aneta Jankowska (gościnnie)
Joanna Połeć (gościnnie)
Justyna Skoczek wykonanie muzyki
* rola dublowana
Twórcy:
Katarzyna Minkowska - Reżyseria
Katarzyna Minkowska, Tomasz Walesiak - Autorzy scenariusza - inspirowani improwizacjami zespołu aktorskiego
Tomasz Walesiak - Dramaturgia
Katarzyna Minkowska, Łukasz Mleczak - Scenografia
Julita Goździk - Kostiumy
Łukasz Mleczak - Asystent kostiumografa
Aneta Jankowska - Choreografia i współpraca reżyserska
Wojciech Frycz - Muzyka
Agata Rucińska - Wideo
Paulina Góral - Reżyseria świateł
Katarzyna Gaweł - Inspicjent/sufler
PANNY Z WILKA
110 min. bez przerwy
wg Jarosława Iwaszkiewicza
reż. Agnieszka Glińska
Scena Kameralna, ul. Starowiślna 21
Odwiedzający Wilko po 15 latach Wiktor przegląda się we własnych wspomnieniach i podejmuje próbę zrekonstruowania siebie samego. Spotkanie z kobietami z przeszłości konfrontuje go z pustką i jałowością własnej egzystencji, doświadczenie wojenne odebrało mu zdolność przeżywania uczuć. W spektaklu jednak, tytułowe panny – siostry z Wilka, nie są tylko fantazmatem kobiecości i projekcją bohatera, zyskują własny głos i tożsamość. Agnieszka Glińska z Martą Konarzewską świadomie zawłaszczają Iwaszkiewiczowską narrację i oddają pole kobiecym bohaterkom opowiadania. Na Wiktora patrzymy ich oczyma, dowiadujemy się również, w jaki sposób czas, który upłynął, zmienił je same. Gdzie zaczyna się i kończy życie? Kiedy o sobie decydujemy? Czym jest osobista wolność i nasze życiowe wybory? – Spektakl Agnieszki Glińskiej łączy tkankę opowiadania Iwaszkiewicza z kontekstem tych pytań dziś.
Być może Jarosław Iwaszkiewicz byłby zdziwiony adaptacją swojego pięknego opowiadania w Starym Teatrze w Krakowie. Ale o tym możemy tylko przypuszczać. Pewne jest, że „Panny z Wilka” w reżyserii Agnieszki Glińskiej to bardzo ciekawa interpretacja tej prozy i świetny spektakl.
Wojciech Majcherek, onet.pl
Obsada:
Natalia Kaja Chmielewska
Aldona Grochal
Ewa Kaim
Paulina Puślednik, Paulina Kondrak **
Anna Radwan
Dorota Segda
Szymon Czacki
Adam Nawojczyk
Jacek RomanowskiRobert Ciszewski (AST), Stanisław Linowski, Mikołaj Kubacki, Maciej Charyton **
Stanisław Linowski, Michał Balicki (gościnnie) **
Przemysław Kowalski (AST), Przemysław Przestrzelski **
** rola dublowana
Nagrody i wyjazdy:
Nagroda specjalna za zbiorowy portret kobiecości dla Kai Chmielewskiej, Aldony Grochal, Ewy Kaim, Pauliny Puślednik, Anny Radwan i Doroty Segdy
2019 – 24. Międzynarodowy Festiwal „Konfrontacje Teatralne”, Lublin
2020 – 60. Kaliskie Spotkania Teatralne – Nagroda specjalna za zbiorowy portret kobiecości dla Kai Chmielewskiej, Aldony Grochal, Ewy Kaim, Pauliny Puślednik, Anny Radwan i Doroty Segdy
2021 – 45. Opolskie Konfrontacje Teatralne „Klasyka Żywa” – Nagrody indywidualne dla Ewy Kaim i Anny Radwan
2022 –48. Tyskie Spotkania Teatralne (pokaz w siedzibie)
wg Jarosława Iwaszkiewicza
reż. Agnieszka Glińska
Scena Kameralna, ul. Starowiślna 21
Odwiedzający Wilko po 15 latach Wiktor przegląda się we własnych wspomnieniach i podejmuje próbę zrekonstruowania siebie samego. Spotkanie z kobietami z przeszłości konfrontuje go z pustką i jałowością własnej egzystencji, doświadczenie wojenne odebrało mu zdolność przeżywania uczuć. W spektaklu jednak, tytułowe panny – siostry z Wilka, nie są tylko fantazmatem kobiecości i projekcją bohatera, zyskują własny głos i tożsamość. Agnieszka Glińska z Martą Konarzewską świadomie zawłaszczają Iwaszkiewiczowską narrację i oddają pole kobiecym bohaterkom opowiadania. Na Wiktora patrzymy ich oczyma, dowiadujemy się również, w jaki sposób czas, który upłynął, zmienił je same. Gdzie zaczyna się i kończy życie? Kiedy o sobie decydujemy? Czym jest osobista wolność i nasze życiowe wybory? – Spektakl Agnieszki Glińskiej łączy tkankę opowiadania Iwaszkiewicza z kontekstem tych pytań dziś.
Być może Jarosław Iwaszkiewicz byłby zdziwiony adaptacją swojego pięknego opowiadania w Starym Teatrze w Krakowie. Ale o tym możemy tylko przypuszczać. Pewne jest, że „Panny z Wilka” w reżyserii Agnieszki Glińskiej to bardzo ciekawa interpretacja tej prozy i świetny spektakl.
Wojciech Majcherek, onet.pl
Obsada:
Natalia Kaja Chmielewska
Aldona Grochal
Ewa Kaim
Paulina Puślednik, Paulina Kondrak **
Anna Radwan
Dorota Segda
Szymon Czacki
Adam Nawojczyk
Jacek RomanowskiRobert Ciszewski (AST), Stanisław Linowski, Mikołaj Kubacki, Maciej Charyton **
Stanisław Linowski, Michał Balicki (gościnnie) **
Przemysław Kowalski (AST), Przemysław Przestrzelski **
** rola dublowana
Nagrody i wyjazdy:
Nagroda specjalna za zbiorowy portret kobiecości dla Kai Chmielewskiej, Aldony Grochal, Ewy Kaim, Pauliny Puślednik, Anny Radwan i Doroty Segdy
2019 – 24. Międzynarodowy Festiwal „Konfrontacje Teatralne”, Lublin
2020 – 60. Kaliskie Spotkania Teatralne – Nagroda specjalna za zbiorowy portret kobiecości dla Kai Chmielewskiej, Aldony Grochal, Ewy Kaim, Pauliny Puślednik, Anny Radwan i Doroty Segdy
2021 – 45. Opolskie Konfrontacje Teatralne „Klasyka Żywa” – Nagrody indywidualne dla Ewy Kaim i Anny Radwan
2022 –48. Tyskie Spotkania Teatralne (pokaz w siedzibie)
PEWNEGO DŁUGIEGO DNIA
Czas trwania 2 godz. 40 min. 1 przerwa
na podstawie „Long Day’s Journey into Night” Eugene’a O’Neilla
Reż. Luk Perceval
Duża Scena
ul. Jagiellońska 1
ewnego długiego, letniego dnia rodzina Tyronów musi skonfrontować się z trudną prawdą, skrywaną od lat. Jak w greckiej tragedii, w ciągu kilkunastu godzin bohaterowie zmierzą się z własną przeszłością, kłamstwami na swój temat i poczuciem winy. Czy prawda o sobie ich wyzwoli?
Fantastyczna, głęboko osobista interpretacja sztuki „Long Day’s Journey into Night” Eugene’a O’Neilla zrealizowana przez wybitnego belgijskiego reżysera Luka Percevala.
Spektakl spotkał się z entuzjastycznym odbiorem Widzek i Widzów oraz krytyków teatralnych. Wspaniałe, wstrząsające kreacje aktorskie zostały wielokrotnie nagrodzone na festiwalach teatralnych. Krytycy dostrzegli również nastrojową, współgrającą i budującą atmosferę muzykę Wojciecha Blechacza.
Nagrody i wyjazdy:
2024 – I edycja festiwalu Powszechny obecny! Tu i teraz! Teatr Powszechny, Radom
2024 – Polska w IMCE 12 Niecodzienny Festiwal Teatralny, Warszawa
2024 – V Festiwal Teatralny Scena Wolności , Słupsk
2024 – 50. Tyskie Spotkania Teatralne – spektakl mistrzowski
2024 – Małgorzata Zawadzka – Nagroda Teatralna im. S. Wyspiańskiego – indywidualna nagroda specjalna za rolę w spektaklu
2024 – Roman Gancarczyk – Nagroda Teatralna im. S. Wyspiańskiego – indywidualna nagroda specjalna za rolę w spektaklu
2024 – 28. Międzynarodowy Festiwal Teatralny KONTAKT, Toruń
Małgorzata Zawadzka – nagroda dla najlepszej aktorki
2024 – XXX Międzynarodowy Festiwal Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych, Łódź
Małgorzata Zawadzka – tytuł Najlepszej aktorki za rolę Mary Tyron
Roman Gancarczyk – tytuł Najlepszego aktora za rolę Jamesa Tyrona
2024 – 64. Kaliskie Spotkania Teatralne
Małgorzata Zawadzka – Grand Prix za rolę Mary Tyron
Roman Gancarczyk – nagroda aktorska za rolę Jamesa Tyron
Luk Perceval – Honorowa Nagroda im. M. Prusa dla najlepszego reżysera Kaliskich Spotkań Teatralnych
2024 – 44. Warszawskie Spotkania Teatralne
28. Międzynarodowy Festiwal Teatralny KONTAKT, Toruń
2023 – Marka Radia Kraków
2023 – Roman Gancarczyk – Nagroda im. A. Zelwerowicza za rolę Jamesa Tyrone’ a
2023 – 16 Międzynarodowy Festiwal Teatralny Boska Komedia, Kraków
Nagroda: Wojciech Blecharz w kategorii Najlepszy pejzaż dźwiękowy
Obsada
Roman Gancarczyk James Tyrone
Paulina Kondrak Cathleen
Mikołaj Kubacki Edmund Tyrone
Łukasz Stawarczyk Jamie Tyrone
Małgorzata Zawadzka Mary Tyrone
na podstawie „Long Day’s Journey into Night” Eugene’a O’Neilla
Reż. Luk Perceval
Duża Scena
ul. Jagiellońska 1
ewnego długiego, letniego dnia rodzina Tyronów musi skonfrontować się z trudną prawdą, skrywaną od lat. Jak w greckiej tragedii, w ciągu kilkunastu godzin bohaterowie zmierzą się z własną przeszłością, kłamstwami na swój temat i poczuciem winy. Czy prawda o sobie ich wyzwoli?
Fantastyczna, głęboko osobista interpretacja sztuki „Long Day’s Journey into Night” Eugene’a O’Neilla zrealizowana przez wybitnego belgijskiego reżysera Luka Percevala.
Spektakl spotkał się z entuzjastycznym odbiorem Widzek i Widzów oraz krytyków teatralnych. Wspaniałe, wstrząsające kreacje aktorskie zostały wielokrotnie nagrodzone na festiwalach teatralnych. Krytycy dostrzegli również nastrojową, współgrającą i budującą atmosferę muzykę Wojciecha Blechacza.
Nagrody i wyjazdy:
2024 – I edycja festiwalu Powszechny obecny! Tu i teraz! Teatr Powszechny, Radom
2024 – Polska w IMCE 12 Niecodzienny Festiwal Teatralny, Warszawa
2024 – V Festiwal Teatralny Scena Wolności , Słupsk
2024 – 50. Tyskie Spotkania Teatralne – spektakl mistrzowski
2024 – Małgorzata Zawadzka – Nagroda Teatralna im. S. Wyspiańskiego – indywidualna nagroda specjalna za rolę w spektaklu
2024 – Roman Gancarczyk – Nagroda Teatralna im. S. Wyspiańskiego – indywidualna nagroda specjalna za rolę w spektaklu
2024 – 28. Międzynarodowy Festiwal Teatralny KONTAKT, Toruń
Małgorzata Zawadzka – nagroda dla najlepszej aktorki
2024 – XXX Międzynarodowy Festiwal Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych, Łódź
Małgorzata Zawadzka – tytuł Najlepszej aktorki za rolę Mary Tyron
Roman Gancarczyk – tytuł Najlepszego aktora za rolę Jamesa Tyrona
2024 – 64. Kaliskie Spotkania Teatralne
Małgorzata Zawadzka – Grand Prix za rolę Mary Tyron
Roman Gancarczyk – nagroda aktorska za rolę Jamesa Tyron
Luk Perceval – Honorowa Nagroda im. M. Prusa dla najlepszego reżysera Kaliskich Spotkań Teatralnych
2024 – 44. Warszawskie Spotkania Teatralne
28. Międzynarodowy Festiwal Teatralny KONTAKT, Toruń
2023 – Marka Radia Kraków
2023 – Roman Gancarczyk – Nagroda im. A. Zelwerowicza za rolę Jamesa Tyrone’ a
2023 – 16 Międzynarodowy Festiwal Teatralny Boska Komedia, Kraków
Nagroda: Wojciech Blecharz w kategorii Najlepszy pejzaż dźwiękowy
Obsada
Roman Gancarczyk James Tyrone
Paulina Kondrak Cathleen
Mikołaj Kubacki Edmund Tyrone
Łukasz Stawarczyk Jamie Tyrone
Małgorzata Zawadzka Mary Tyrone
PIJACY
Zrealizowane na podstawie oświeceniowej komedii przedstawienie bawi do łez i przeraża: Pijaństwo w najrozmaitszych wariantach, bardzo sugestywnie wygrywane przez zespół aktorski, staje się w przedstawieniu Wysockiej, nomen omen, spirytus movens. Zrazu niemrawa historyjka (…) nabiera z każdym kieliszkiem coraz większego tempa. Początkowo werystyczna scenografia przedstawiająca ohydne miejskie podwórko z garażami, trzepakiem, starą wanną i grillem zyskuje z czasem coraz bardziej ekspresjonistyczny charakter (…). I jest trochę tak, jak w przypadku komedii dell’arte, gdzie śmianiu się z kolejnych, coraz bardziej makabrycznych chorób, na które zapadają bohaterowie, i coraz bardziej groteskowych metod, jakimi są leczeni, towarzyszy pewien dyskomfort – tym silniejszy, im głośniejszy rechot. Zabawa Pijakami nie jest bynajmniej taka niewinna, jak mogłoby się wydawać– ostrzegała Anna R. Burzyńska w dwutygodniku.com. W spektaklu ukazującym Polskę przez pryzmat jej odwiecznego nałogu euforia miesza się z silnym odczuciem kaca…
Obsada:
Katarzyna Krzanowska
Jerzy Święch (gościnnie), Zbigniew W. Kaleta, Łukasz Szczepanowski **
Krzysztof Zawadzki
Bolesław Brzozowski, Jacek Romanowski **
Lidia Duda
Błażej Peszek
Małgorzata Zawadzka
Juliusz Chrząstowski
Aldona Grochal, Urszula Kiebzak **
Roman Gancarczyk
Szymon Czacki, Arkadiusz Brykalski **
Ewa Kaim
Marcin Kalisz (gościnnie), Grzegorz Grabowski **
** rola dublowana
Twórcy:
Magdalena Musiał - scenografia
Cezary Tomaszewski - ruch sceniczny
Lea Mattausch - projekcje
Zbigniew S. Kaleta - asystent reżysera / inspicjent / sufler
Obsada:
Katarzyna Krzanowska
Jerzy Święch (gościnnie), Zbigniew W. Kaleta, Łukasz Szczepanowski **
Krzysztof Zawadzki
Bolesław Brzozowski, Jacek Romanowski **
Lidia Duda
Błażej Peszek
Małgorzata Zawadzka
Juliusz Chrząstowski
Aldona Grochal, Urszula Kiebzak **
Roman Gancarczyk
Szymon Czacki, Arkadiusz Brykalski **
Ewa Kaim
Marcin Kalisz (gościnnie), Grzegorz Grabowski **
** rola dublowana
Twórcy:
Magdalena Musiał - scenografia
Cezary Tomaszewski - ruch sceniczny
Lea Mattausch - projekcje
Zbigniew S. Kaleta - asystent reżysera / inspicjent / sufler
PIRAMIDA ZWIERZĄT
"Piramida zwierząt” to spektakl w czterech częściach, a każda z nich nawiązuje do jednego ze spreparowanych zwierząt ze słynnej, skandalizującej rzeźby Katarzyny Kozyry o tym samym tytule. Wychodząc od analizy samego dzieła, w której krajobraz transformacji ustrojowej zderza się z krajobrazem śmierci, Michał Borczuch i dramaturg Mateusz Górniak przechodzą do refleksji nad szerszym wpływem sztuki krytycznej na społeczeństwo i politykę lat 90., w którym ogromną rolę odegrali m.in. artyści ze słynnej “Kowalni” Grzegorza Kowalskiego. W kolejnych częściach spektaklu autorzy wraz z zespołem aktorskim rozwiną perspektywę współczesnej roli pracy twórczej, żeby zakończyć całość osobistym, opartym na własnych doświadczeniach manifestem – Do czego i komu potrzebna jest sztuka?
obsada
Iwona Budner
Urszula Kiebzak
Aleksandra Nowosadko
Małgorzata Zawadzka
Michał Badeński
Bogdan Brzyski
Roman Gancarczyk
Mikołaj Kubacki
Kamil Pudlik
Krzysztof Zawadzki
obsada
Iwona Budner
Urszula Kiebzak
Aleksandra Nowosadko
Małgorzata Zawadzka
Michał Badeński
Bogdan Brzyski
Roman Gancarczyk
Mikołaj Kubacki
Kamil Pudlik
Krzysztof Zawadzki
REWIZJA PROCESU JEZUSA
55 min. bez przerwy
reż. Katarzyna Kozyra
Nowa Scena, ul. Jagiellońska 1
Katarzyna Kozyra, jedna z najbardziej znanych polskich artystek – rzeźbiarka, fotografka, autorka performansów, filmów, instalacji wideo – kluczowa postać polskiej sztuki krytycznej lat 90., po raz pierwszy postanowiła wziąć się za materię teatralną.
„Na swojej drodze jako artystka mierzyłam się z różnymi formami wypowiedzi, a teraz przyszedł czas na teatr. Okazuje się on interesującym polem dla wszystkich moich dotychczasowych działań. Zespolone razem przyniosą coś nowego” – mówi artystka, której prace prezentowane były na najważniejszych wystawach, w galeriach i muzeach na świecie.
Punktem wyjścia spektaklu Katarzyny Kozyry będzie odniesienie się do jej głośnego projektu – Szukając Jezusa, który opowiadał o tzw. syndromie jerozolimskim. Tym razem artystka pragnie przyjrzeć się aspektowi prawnemu i kulturowemu tego najważniejszego z procesów, który zdeterminował cały późniejszy bieg historii.
Teatr dzieje się w „Rewizji…” w subtelnie naszkicowanych relacjach między narratorami […]. Aktorzy z jednej strony mówią jednym głosem, z drugiej słuchając słów kolegów dyskretnie przewracają oczami, znacząco wzdychają. […] Tak jakby każdy i każda z nich chcieli to wszystko opowiedzieć po swojemu. Bez doświadczenia ograniczeń kolektywnej narracji. […]
Duet Kozyra/Bednarek kamerę, którą przed laty Kozyra filmowała współczesnych Jezusów ze współczesnej Jerozolimy, ludzi zrośniętych z opowieściami sprzed lat, zwraca w naszą stronę. I jeśli po coś powstał ten spektakl, to moim zdaniem właśnie po to, żebyśmy sami przejrzeli się w micie założycielskim judeochrześcijaństwa zainfekowanego resentymentem niesprawiedliwego wyroku. Nie dla historycznych ciekawostek. Dla głębokiego przeżycia naszej tożsamości. Dla zlokalizowania, w jakim stopniu ten krzyż dziś nas przygniata.
Tadeusz Marek, RADIO KRAKÓW
OBSADA
Krystian Durman
Roman Gancarczyk
Małgorzata Walenda
Małgorzata Zawadzka
Krzysztof Zawadzki
oraz gościnnie (DJset na scenie)
Karolina Kędziora
Bodźce sensoryczne: światło stroboskopowe, efekty świetlne, migające światła, dym.
Częścią scenografii jest duży obiekt zamieszczony nad częścią widowni. Zadbaliśmy o pełne bezpieczeństwo, ale jeśli czujesz się nieswojo w takich sytuacjach, daj nam znać. Postaramy się znaleźć dla Ciebie komfortowe miejsce.
Scenariusz powstał na podstawie następujących tekstów źródłowych:
Giorgio Agamben, Piłat i Jezus, przeł. Monika Surma-Gawłowska, Andrzej Zawadzki, Znak, Kraków 2017.
Biblia Tysiąclecia – Pismo święte Starego i Nowego Teatamentu, Pallottinum, Poznań 2019.
Paulina Święcicka, Proces Jezusa w świetle prawa rzymskiego. Studium prawno-historyczne, Wolters Kluwer, Warszawa 2012.
Leo Zen, Tak wymyślono chrześcijaństwo, przeł. Beata Badyńska, Stapis, Katowice 2018.
reż. Katarzyna Kozyra
Nowa Scena, ul. Jagiellońska 1
Katarzyna Kozyra, jedna z najbardziej znanych polskich artystek – rzeźbiarka, fotografka, autorka performansów, filmów, instalacji wideo – kluczowa postać polskiej sztuki krytycznej lat 90., po raz pierwszy postanowiła wziąć się za materię teatralną.
„Na swojej drodze jako artystka mierzyłam się z różnymi formami wypowiedzi, a teraz przyszedł czas na teatr. Okazuje się on interesującym polem dla wszystkich moich dotychczasowych działań. Zespolone razem przyniosą coś nowego” – mówi artystka, której prace prezentowane były na najważniejszych wystawach, w galeriach i muzeach na świecie.
Punktem wyjścia spektaklu Katarzyny Kozyry będzie odniesienie się do jej głośnego projektu – Szukając Jezusa, który opowiadał o tzw. syndromie jerozolimskim. Tym razem artystka pragnie przyjrzeć się aspektowi prawnemu i kulturowemu tego najważniejszego z procesów, który zdeterminował cały późniejszy bieg historii.
Teatr dzieje się w „Rewizji…” w subtelnie naszkicowanych relacjach między narratorami […]. Aktorzy z jednej strony mówią jednym głosem, z drugiej słuchając słów kolegów dyskretnie przewracają oczami, znacząco wzdychają. […] Tak jakby każdy i każda z nich chcieli to wszystko opowiedzieć po swojemu. Bez doświadczenia ograniczeń kolektywnej narracji. […]
Duet Kozyra/Bednarek kamerę, którą przed laty Kozyra filmowała współczesnych Jezusów ze współczesnej Jerozolimy, ludzi zrośniętych z opowieściami sprzed lat, zwraca w naszą stronę. I jeśli po coś powstał ten spektakl, to moim zdaniem właśnie po to, żebyśmy sami przejrzeli się w micie założycielskim judeochrześcijaństwa zainfekowanego resentymentem niesprawiedliwego wyroku. Nie dla historycznych ciekawostek. Dla głębokiego przeżycia naszej tożsamości. Dla zlokalizowania, w jakim stopniu ten krzyż dziś nas przygniata.
Tadeusz Marek, RADIO KRAKÓW
OBSADA
Krystian Durman
Roman Gancarczyk
Małgorzata Walenda
Małgorzata Zawadzka
Krzysztof Zawadzki
oraz gościnnie (DJset na scenie)
Karolina Kędziora
Bodźce sensoryczne: światło stroboskopowe, efekty świetlne, migające światła, dym.
Częścią scenografii jest duży obiekt zamieszczony nad częścią widowni. Zadbaliśmy o pełne bezpieczeństwo, ale jeśli czujesz się nieswojo w takich sytuacjach, daj nam znać. Postaramy się znaleźć dla Ciebie komfortowe miejsce.
Scenariusz powstał na podstawie następujących tekstów źródłowych:
Giorgio Agamben, Piłat i Jezus, przeł. Monika Surma-Gawłowska, Andrzej Zawadzki, Znak, Kraków 2017.
Biblia Tysiąclecia – Pismo święte Starego i Nowego Teatamentu, Pallottinum, Poznań 2019.
Paulina Święcicka, Proces Jezusa w świetle prawa rzymskiego. Studium prawno-historyczne, Wolters Kluwer, Warszawa 2012.
Leo Zen, Tak wymyślono chrześcijaństwo, przeł. Beata Badyńska, Stapis, Katowice 2018.
SCENY Z ŻYCIA MAŁŻEŃSKIEGO
190 min. 1 przerwa
Na motywach scenariusza Ingmara Bergmana, reż. Katarzyna Minkowska
Sceana Kameralna, ul. Starowiślna 21
„Jesteśmy uczuciowymi analfabetami. I ten przykry fakt nie dotyczy tylko ciebie i mnie, lecz praktycznie wszystkich ludzi. Uczymy się o swoim organizmie i uprawie zboża w Pretorii, i o pierwiastku z liczby pi, czy jak to się tam nazywa, ale ani słowa o duszy.
Jesteśmy bezdennie, beznadziejnie niekompetentni, jeśli chodzi o samych siebie i o innych”.
Katarzyna Minkowska przyjrzy się w swoim spektaklu bergmanowskiemu małżeństwu. Czy może ono funkcjonować we współczesnej rzeczywistości?
Jak dzisiaj budują relacje miłosne przedstawiciele różnych pokoleń, na różnych etapach życia i w różnych momentach związku z drugą osobą? Czy da się przyłożyć instytucję małżeństwa do aktualnego wachlarza modeli relacyjnych?
Czy może, niezależnie od wszystkich czynników – wieku, życiowego doświadczenia, klasy społecznej, wykształcenia – miłość po prostu rozrywa nam serca? Z powszechnie panującej narracji dotyczącej miłości romantycznej trudno jest wyłuskać opowieści małe, konwencjonalne, nieciekawe.
A to właśnie te szare opowieści wypełniają naszą codzienność i sprawiają, że nasze uczucia – zamiast dryfować w kosmicznej próżni – zaczynają podlegać prawu grawitacji i spadają z hukiem na ziemię.
Głęboka, psychologiczna wiwisekcja związku, na jego różnych etapach, oparta o scenariusz filmu Bergmana, wpisana w dzisiejszy język terapii, social mediów i świadomego podejścia do emocji. Przeplecenie wątków pozwoliło stworzyć uniwersalną historię o miłości, zazdrości, kontroli i podporządkowaniu.
Ta cyrkulująca opowieść znakomicie czuje się na obrotowej scenie i w krwistoczerwonej scenografii. Pomysłowe wykorzystanie kamer wzmaga jej filmowy wymiar, a gra aktorska zachwyca emocjonalną wiarygodnością.
Gulda.poleca, e-teatr
OBSADA
Natalia Kaja Chmielewska
Magda Grąziowska
Ewa Kaim
Anna Radwan MARIANNE
Łukasz Szczepanowski
Szymon Czacki
Juliusz Chrząstowski
Michał Majnicz
Dziękujemy Ogrodowi Zoologicznemu w Krakowie za pomoc w realizacji materiałów filmowych.
Licencja na wystawienie spektaklu uzyskana została na mocy porozumienia ze spółką Josef Weinberger Ltd z siedzibą w Londynie, która działa w imieniu Fundacji Ingmara Bergmana.
www.josef-weinberger.com
www.ingmarbergman.se
Uwaga: Wiele scen rozgrywa się jednocześnie na scenie i na ekranie. Taka forma może być przez niektóre osoby odbierana jako powodująca przeciążenie bodźcami.
Na motywach scenariusza Ingmara Bergmana, reż. Katarzyna Minkowska
Sceana Kameralna, ul. Starowiślna 21
„Jesteśmy uczuciowymi analfabetami. I ten przykry fakt nie dotyczy tylko ciebie i mnie, lecz praktycznie wszystkich ludzi. Uczymy się o swoim organizmie i uprawie zboża w Pretorii, i o pierwiastku z liczby pi, czy jak to się tam nazywa, ale ani słowa o duszy.
Jesteśmy bezdennie, beznadziejnie niekompetentni, jeśli chodzi o samych siebie i o innych”.
Katarzyna Minkowska przyjrzy się w swoim spektaklu bergmanowskiemu małżeństwu. Czy może ono funkcjonować we współczesnej rzeczywistości?
Jak dzisiaj budują relacje miłosne przedstawiciele różnych pokoleń, na różnych etapach życia i w różnych momentach związku z drugą osobą? Czy da się przyłożyć instytucję małżeństwa do aktualnego wachlarza modeli relacyjnych?
Czy może, niezależnie od wszystkich czynników – wieku, życiowego doświadczenia, klasy społecznej, wykształcenia – miłość po prostu rozrywa nam serca? Z powszechnie panującej narracji dotyczącej miłości romantycznej trudno jest wyłuskać opowieści małe, konwencjonalne, nieciekawe.
A to właśnie te szare opowieści wypełniają naszą codzienność i sprawiają, że nasze uczucia – zamiast dryfować w kosmicznej próżni – zaczynają podlegać prawu grawitacji i spadają z hukiem na ziemię.
Głęboka, psychologiczna wiwisekcja związku, na jego różnych etapach, oparta o scenariusz filmu Bergmana, wpisana w dzisiejszy język terapii, social mediów i świadomego podejścia do emocji. Przeplecenie wątków pozwoliło stworzyć uniwersalną historię o miłości, zazdrości, kontroli i podporządkowaniu.
Ta cyrkulująca opowieść znakomicie czuje się na obrotowej scenie i w krwistoczerwonej scenografii. Pomysłowe wykorzystanie kamer wzmaga jej filmowy wymiar, a gra aktorska zachwyca emocjonalną wiarygodnością.
Gulda.poleca, e-teatr
OBSADA
Natalia Kaja Chmielewska
Magda Grąziowska
Ewa Kaim
Anna Radwan MARIANNE
Łukasz Szczepanowski
Szymon Czacki
Juliusz Chrząstowski
Michał Majnicz
Dziękujemy Ogrodowi Zoologicznemu w Krakowie za pomoc w realizacji materiałów filmowych.
Licencja na wystawienie spektaklu uzyskana została na mocy porozumienia ze spółką Josef Weinberger Ltd z siedzibą w Londynie, która działa w imieniu Fundacji Ingmara Bergmana.
www.josef-weinberger.com
www.ingmarbergman.se
Uwaga: Wiele scen rozgrywa się jednocześnie na scenie i na ekranie. Taka forma może być przez niektóre osoby odbierana jako powodująca przeciążenie bodźcami.
SCHRON PRZECIWCZASOWY
210 min 1 przerwa
Spektakl inspirowany książką Georgiego Gospodinowa, ze scenariuszem Michaela Rubenfelda i Marcina Wierzchowskiego.
reż. Marcin Wierzchowski
Scena Kameralna, ul. Starowiślna 21
W czasach, w których przyszłość jest niepewna, nostalgia może stać się drogą łatwej ucieczki od wyzwań, jakie stoją przed nami
Schron przeciwczasowy – genialny literacki wynalazek Georgiego Gospodinowa – jest miejscem, w którym zrekonstruowana zostaje przeszłość: stworzony z myślą o chorych na Alzheimera,
próbuje okiełznać chorobę i nieuchronnie upływający czas, przywracając ten czas miniony, do którego pacjent chciałby wrócić – gdzie czuł się bezpieczny lub żył pełnią życia
Ale pamięć nie respektuje narzucanych jej granic i lubi płatać figle tym, którzy zaczynają się nią bawić.
Bohaterami scenicznej interpretacji powieści Gospodinowa są dwie polskie rodziny, których członkowie, oddając swoich cierpiących na Alzheimera bliskich do schronu przeciwczasowego,
decydują się przyjrzeć się bliżej rodzinnej przeszłości. Obrazy, dźwięki, zapachy przynoszą zaklęte w czasie minionym tęsknoty, ale uwodząca siła przeszłości jest tylko jej działem marketingu
Powrót do zwycięskiego dla polskiej reprezentacji mundialu ‘82 w Hiszpanii czy niesławnego roku 1968 okazuje się konfrontacją z uwikłanymi w historię najnowszą rodzinnymi tragediami i tajemnicami.
„Schron przeciwczasowy” jest zrealizowany dosyć skromnie, ale prawdziwa moc tego spektaklu tkwi w jego tekście i emocjach, jakie aktorzy nam przekazują
Jest tutaj miejsce na wzruszenie i jest też miejsce na zastanowienie się nad tym, czy my sami mamy swój schron przeciwczasowy, do którego uciekamy i czy przypadkiem ten schron nie jest wyidealizowany w naszej głowie
bo przecież te wszystkie dobre wspomnienia mogą rozmijać się z rzeczywistością. Finałowa scena wgniata w fotel i wyciska łzy z oczu, prawdziwa wirtuozeria, która przypomniała mi, za co tak bardzo pokochałem teatr lata temu.
-Kamil Pycia, e-teatr
Ten pozornie prosty, momentami wręcz niemal komediowy spektakl ma mnóstwo ukrytych znaczeń i ogromne pokłady poruszającego liryzmu
Skutecznie przenosi osoby na widowni do ich własnej przeszłości. Ogromnymi walorami są: świetna, naturalna i organiczna gra aktorska, dyskretna muzyka i budujące klimat dawnych lat kostiumy, scenografia i ruch sceniczny.
-Przemysław Gulda, guldapoleca
Na podstawie książki pod tytułem VREMEUBEZHISHTE Copyright @ 2020, Georgi Gospodinow Wszelkie prawa zastrzeżone.
Scenariusz powstał w oparciu o improwizacje aktorskie. W spektaklu wykorzystane zostały fragmenty przekładu powieści Georgiego Gospodinowa Schron przeciwczasowy autorstwa Magdaleny Pytlak, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2022.
Oprawa olfaktoryczna spektaklu: Patronem medialnym jest Onet.
OBSADA
Bolesław Brzozowski
Bogdan Brzyski
Szymon Czacki
Anna Dymna
Małgorzata Gałkowska
Zbigniew W. Kaleta
Anna Paruszyńska - Czacka, Natalia Kaja Chmielewska
Błażej Peszek
Paulina Puślednik
Jacek Romanowski
Michael Rubenfeld (gościnnie)
Dostępność dla osób z niepełnosprawnościami: budynek Sceny Kameralnej niestety nie jest dostępny dla osób poruszających się na wózku.
Do wnętrza teatru prowadzą schody. Na widowni nie ma miejsc dostosowanych do potrzeb osób poruszających się na wózku. W budynku nie ma toalety dla osób poruszających się na wózku. Do toalet prowadzą schody. Jedna z toalet posiada udogodnienia takie jak poręcze. Będą one wsparciem dla seniorów z ograniczoną mobilnością i osób poruszających się przy pomocy kuli lub laski. Na całej widowni jest rozłożona pętla indukcyjna. Dzięki niej widzowie i widzki z aparatami słuchowymi mogą wyraźniej i bardziej komfortowo odbierać dźwięki ze sceny. Więcej informacji w zakładce: Teatr bez barier Przepraszamy za liczne bariery. Dążymy do większej dostępności przestrzeni. Zapraszamy do kontaktu: Katarzyna Peplinska-Pietrzak, e-mail: dostepnosc@stary.pl, tel./SMS: 504 859 246
Spektakl inspirowany książką Georgiego Gospodinowa, ze scenariuszem Michaela Rubenfelda i Marcina Wierzchowskiego.
reż. Marcin Wierzchowski
Scena Kameralna, ul. Starowiślna 21
W czasach, w których przyszłość jest niepewna, nostalgia może stać się drogą łatwej ucieczki od wyzwań, jakie stoją przed nami
Schron przeciwczasowy – genialny literacki wynalazek Georgiego Gospodinowa – jest miejscem, w którym zrekonstruowana zostaje przeszłość: stworzony z myślą o chorych na Alzheimera,
próbuje okiełznać chorobę i nieuchronnie upływający czas, przywracając ten czas miniony, do którego pacjent chciałby wrócić – gdzie czuł się bezpieczny lub żył pełnią życia
Ale pamięć nie respektuje narzucanych jej granic i lubi płatać figle tym, którzy zaczynają się nią bawić.
Bohaterami scenicznej interpretacji powieści Gospodinowa są dwie polskie rodziny, których członkowie, oddając swoich cierpiących na Alzheimera bliskich do schronu przeciwczasowego,
decydują się przyjrzeć się bliżej rodzinnej przeszłości. Obrazy, dźwięki, zapachy przynoszą zaklęte w czasie minionym tęsknoty, ale uwodząca siła przeszłości jest tylko jej działem marketingu
Powrót do zwycięskiego dla polskiej reprezentacji mundialu ‘82 w Hiszpanii czy niesławnego roku 1968 okazuje się konfrontacją z uwikłanymi w historię najnowszą rodzinnymi tragediami i tajemnicami.
„Schron przeciwczasowy” jest zrealizowany dosyć skromnie, ale prawdziwa moc tego spektaklu tkwi w jego tekście i emocjach, jakie aktorzy nam przekazują
Jest tutaj miejsce na wzruszenie i jest też miejsce na zastanowienie się nad tym, czy my sami mamy swój schron przeciwczasowy, do którego uciekamy i czy przypadkiem ten schron nie jest wyidealizowany w naszej głowie
bo przecież te wszystkie dobre wspomnienia mogą rozmijać się z rzeczywistością. Finałowa scena wgniata w fotel i wyciska łzy z oczu, prawdziwa wirtuozeria, która przypomniała mi, za co tak bardzo pokochałem teatr lata temu.
-Kamil Pycia, e-teatr
Ten pozornie prosty, momentami wręcz niemal komediowy spektakl ma mnóstwo ukrytych znaczeń i ogromne pokłady poruszającego liryzmu
Skutecznie przenosi osoby na widowni do ich własnej przeszłości. Ogromnymi walorami są: świetna, naturalna i organiczna gra aktorska, dyskretna muzyka i budujące klimat dawnych lat kostiumy, scenografia i ruch sceniczny.
-Przemysław Gulda, guldapoleca
Na podstawie książki pod tytułem VREMEUBEZHISHTE Copyright @ 2020, Georgi Gospodinow Wszelkie prawa zastrzeżone.
Scenariusz powstał w oparciu o improwizacje aktorskie. W spektaklu wykorzystane zostały fragmenty przekładu powieści Georgiego Gospodinowa Schron przeciwczasowy autorstwa Magdaleny Pytlak, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2022.
Oprawa olfaktoryczna spektaklu: Patronem medialnym jest Onet.
OBSADA
Bolesław Brzozowski
Bogdan Brzyski
Szymon Czacki
Anna Dymna
Małgorzata Gałkowska
Zbigniew W. Kaleta
Anna Paruszyńska - Czacka, Natalia Kaja Chmielewska
Błażej Peszek
Paulina Puślednik
Jacek Romanowski
Michael Rubenfeld (gościnnie)
Dostępność dla osób z niepełnosprawnościami: budynek Sceny Kameralnej niestety nie jest dostępny dla osób poruszających się na wózku.
Do wnętrza teatru prowadzą schody. Na widowni nie ma miejsc dostosowanych do potrzeb osób poruszających się na wózku. W budynku nie ma toalety dla osób poruszających się na wózku. Do toalet prowadzą schody. Jedna z toalet posiada udogodnienia takie jak poręcze. Będą one wsparciem dla seniorów z ograniczoną mobilnością i osób poruszających się przy pomocy kuli lub laski. Na całej widowni jest rozłożona pętla indukcyjna. Dzięki niej widzowie i widzki z aparatami słuchowymi mogą wyraźniej i bardziej komfortowo odbierać dźwięki ze sceny. Więcej informacji w zakładce: Teatr bez barier Przepraszamy za liczne bariery. Dążymy do większej dostępności przestrzeni. Zapraszamy do kontaktu: Katarzyna Peplinska-Pietrzak, e-mail: dostepnosc@stary.pl, tel./SMS: 504 859 246
SEKS, HAJS, GŁÓD
Czas trwania 2 h 30 min.
na podstawie scenariusza autorstwa Luka Percevala w tłumaczeniu Sławy Lisieckiej pt.: "KARMA - ZOLA"
Reż. Luk Perceval
Luk Perceval, reżyser 3SIÓSTR i Pewnego długiego dnia powrócił na scenę Narodowego Starego Teatru w Krakowie, przygotowując adaptację monumentalnego cyklu powieści Les Rougon‑Macquart autorstwa Emile’a Zoli, jednego z najsłynniejszych pisarzy francuskich. Autor opisał w 20 tomach losy jednej fikcyjnej rodziny Rougon‑Macquartów, bohaterami czyniąc biznesmanów, ekspedientki, rewolucjonistów, prostytutki, górników czy lekarki. Każdy członek/członkini rodziny mierzy się z tym, co poprzednie pokolenie przekazało mu/jej w spadku: biedą, alkoholizmem, szaleństwem, ambicją, talentem artystycznym. Jednocześnie pozostaje pod wpływem rzeczywistości, w jakiej funkcjonuje. Zola przedstawił w cyklu głębokie zmiany społeczne i gospodarcze końca XIX wieku, tworząc poruszające historie o chciwości, pożądaniu, poszukiwaniu szczęścia, miłości i lepszego życia.W swojej adaptacji słynnej sagi Luk Perceval zadaje na nowo postawione przez Zolę pytania: co determinuje rozwój ludzkości? Skąd przybywamy? Jak staliśmy się ludźmi, którymi jesteśmy dzisiaj? Czy ludzkość może stać się „lepsza”?
Obsada
Anna Dymna
Roman Gancarczyk
Magda Grąziowska
Ewa Kaim
Aleksandra Nowosadko
Małgorzata Zawadzka
Krzysztof Zawadzki
Justyna Skoczek muzyka na żywo
na podstawie scenariusza autorstwa Luka Percevala w tłumaczeniu Sławy Lisieckiej pt.: "KARMA - ZOLA"
Reż. Luk Perceval
Luk Perceval, reżyser 3SIÓSTR i Pewnego długiego dnia powrócił na scenę Narodowego Starego Teatru w Krakowie, przygotowując adaptację monumentalnego cyklu powieści Les Rougon‑Macquart autorstwa Emile’a Zoli, jednego z najsłynniejszych pisarzy francuskich. Autor opisał w 20 tomach losy jednej fikcyjnej rodziny Rougon‑Macquartów, bohaterami czyniąc biznesmanów, ekspedientki, rewolucjonistów, prostytutki, górników czy lekarki. Każdy członek/członkini rodziny mierzy się z tym, co poprzednie pokolenie przekazało mu/jej w spadku: biedą, alkoholizmem, szaleństwem, ambicją, talentem artystycznym. Jednocześnie pozostaje pod wpływem rzeczywistości, w jakiej funkcjonuje. Zola przedstawił w cyklu głębokie zmiany społeczne i gospodarcze końca XIX wieku, tworząc poruszające historie o chciwości, pożądaniu, poszukiwaniu szczęścia, miłości i lepszego życia.W swojej adaptacji słynnej sagi Luk Perceval zadaje na nowo postawione przez Zolę pytania: co determinuje rozwój ludzkości? Skąd przybywamy? Jak staliśmy się ludźmi, którymi jesteśmy dzisiaj? Czy ludzkość może stać się „lepsza”?
Obsada
Anna Dymna
Roman Gancarczyk
Magda Grąziowska
Ewa Kaim
Aleksandra Nowosadko
Małgorzata Zawadzka
Krzysztof Zawadzki
Justyna Skoczek muzyka na żywo
STRASZNIE ŚMIESZNE
On i Ona spotykają się w dziwnym miejscu o niezwykłej porze. Ona tu przyszła „ponapawać się” blaskiem księżyca, On – jakby nigdy stąd nie odchodził. Miejsce nad przepaścią, co to za miejsce? Ona mówi, że chce pooddychać w ciszy, a potem nie przestaje z siebie wyrzucać słów. On – nie chce jej obecności, nie chce dialogu, a potem podkręca jej słowa w szaleńczą błazenadę. Niekiedy bezlitośnie: „komizm, by wywołać należyty skutek, wymaga chwilowego znieczulenia serca”. Przez sporą ilość czasu jest po prostu strasznie śmiesznie – między Nim i Nią rozgrywa się osobliwa farsa. Z biegiem nocy komedia zaczyna się jednak rozszczelniać, odsłaniać swoje prawdziwe powody, rozpacz zapanowania nad czymś, nad czym wszystkie inne sposoby panowania zawiodły.
„Zbudowaliśmy wokół spektaklu Freda Apke zupełnie nowy świat. Jego sztuka posłużyła nam do ironicznego zbliżenia się do dwójki ludzi zmagających się z dramatem straty. Zadajemy pytania o możliwość powrotu więzi, bliskości, czułości. Poprzez aspekt komedii opowiadamy o bardzo trudnym, może najtrudniejszym, momencie w ich życiu”.
Ewa Kaim
„Dopisany wątek z przeszłości konfrontuje nas z dramatem: zbyt wiele młodych osób nie kocha tego świata wystarczająco mocno, żeby w nim zostać.”
Marta Konarzewska
„Strasznie śmieszne” jest w spektaklu Ewy Kaim to, co wynika ze spotkania dwóch bardzo różniących się od siebie osób w zaskakujących okolicznościach – nocą, nad przepaścią. „Okropnie smutne” jest to, co przywiodło te osoby do miejsca spotkania oraz fakt, że nie jest ono przypadkowe. Wydarza się na mocy przyjętej przez tych dwoje konwencji, która umożliwia im chwilę porozumienia i bliskości, z których zrezygnowali wiele lat wcześniej, decydując się na rozstanie. […] Nadmiarowość kreacji Segdy, budowana przez szybkie podawanie tekstu oraz gwałtowne ruchy, kontrastuje ze środkami charakterystycznymi dla aktorstwa Kalety. Minimalizując ekspresję słowną, aktor komunikuje publiczności swoje stany i reakcje na działania kobiety poprzez niewielkie ruchy ciała, gesty, miny, wtrącane półsłówka. Zuzanna Berendt, teatralny.pl
On i Ona spotykają się w dziwnym miejscu o niezwykłej porze. Ona tu przyszła „ponapawać się” blaskiem księżyca, On – jakby nigdy stąd nie odchodził. Miejsce nad przepaścią, co to za miejsce? Ona mówi, że chce pooddychać w ciszy, a potem nie przestaje z siebie wyrzucać słów. On – nie chce jej obecności, nie chce dialogu, a potem podkręca jej słowa w szaleńczą błazenadę. Niekiedy bezlitośnie: „komizm, by wywołać należyty skutek, wymaga chwilowego znieczulenia serca”. Przez sporą ilość czasu jest po prostu strasznie śmiesznie – między Nim i Nią rozgrywa się osobliwa farsa. Z biegiem nocy komedia zaczyna się jednak rozszczelniać, odsłaniać swoje prawdziwe powody, rozpacz zapanowania nad czymś, nad czym wszystkie inne sposoby panowania zawiodły.
„Zbudowaliśmy wokół spektaklu Freda Apke zupełnie nowy świat. Jego sztuka posłużyła nam do ironicznego zbliżenia się do dwójki ludzi zmagających się z dramatem straty. Zadajemy pytania o możliwość powrotu więzi, bliskości, czułości. Poprzez aspekt komedii opowiadamy o bardzo trudnym, może najtrudniejszym, momencie w ich życiu”.
Ewa Kaim
„Dopisany wątek z przeszłości konfrontuje nas z dramatem: zbyt wiele młodych osób nie kocha tego świata wystarczająco mocno, żeby w nim zostać.”
Marta Konarzewska
„Strasznie śmieszne” jest w spektaklu Ewy Kaim to, co wynika ze spotkania dwóch bardzo różniących się od siebie osób w zaskakujących okolicznościach – nocą, nad przepaścią. „Okropnie smutne” jest to, co przywiodło te osoby do miejsca spotkania oraz fakt, że nie jest ono przypadkowe. Wydarza się na mocy przyjętej przez tych dwoje konwencji, która umożliwia im chwilę porozumienia i bliskości, z których zrezygnowali wiele lat wcześniej, decydując się na rozstanie. […] Nadmiarowość kreacji Segdy, budowana przez szybkie podawanie tekstu oraz gwałtowne ruchy, kontrastuje ze środkami charakterystycznymi dla aktorstwa Kalety. Minimalizując ekspresję słowną, aktor komunikuje publiczności swoje stany i reakcje na działania kobiety poprzez niewielkie ruchy ciała, gesty, miny, wtrącane półsłówka.Zuzanna Berendt, teatralny.pl
Obsada:
Dorota Segda
Zbigniew W. Kaleta
Twórcy:
Ewa Kaim - Reżyseria
Marta Konarzewska - Scenariusz, adaptacja
Marta Klubowicz - Przekład sztuki Freda Apke
Mirek Kaczmarek - Scenografia, kostiumy, wideo, reżyseria światła
Łukasz Bzowski - Muzyka
Krzysztof Sokołowski - Inspicjent, sufler
„Zbudowaliśmy wokół spektaklu Freda Apke zupełnie nowy świat. Jego sztuka posłużyła nam do ironicznego zbliżenia się do dwójki ludzi zmagających się z dramatem straty. Zadajemy pytania o możliwość powrotu więzi, bliskości, czułości. Poprzez aspekt komedii opowiadamy o bardzo trudnym, może najtrudniejszym, momencie w ich życiu”.
Ewa Kaim
„Dopisany wątek z przeszłości konfrontuje nas z dramatem: zbyt wiele młodych osób nie kocha tego świata wystarczająco mocno, żeby w nim zostać.”
Marta Konarzewska
„Strasznie śmieszne” jest w spektaklu Ewy Kaim to, co wynika ze spotkania dwóch bardzo różniących się od siebie osób w zaskakujących okolicznościach – nocą, nad przepaścią. „Okropnie smutne” jest to, co przywiodło te osoby do miejsca spotkania oraz fakt, że nie jest ono przypadkowe. Wydarza się na mocy przyjętej przez tych dwoje konwencji, która umożliwia im chwilę porozumienia i bliskości, z których zrezygnowali wiele lat wcześniej, decydując się na rozstanie. […] Nadmiarowość kreacji Segdy, budowana przez szybkie podawanie tekstu oraz gwałtowne ruchy, kontrastuje ze środkami charakterystycznymi dla aktorstwa Kalety. Minimalizując ekspresję słowną, aktor komunikuje publiczności swoje stany i reakcje na działania kobiety poprzez niewielkie ruchy ciała, gesty, miny, wtrącane półsłówka. Zuzanna Berendt, teatralny.pl
On i Ona spotykają się w dziwnym miejscu o niezwykłej porze. Ona tu przyszła „ponapawać się” blaskiem księżyca, On – jakby nigdy stąd nie odchodził. Miejsce nad przepaścią, co to za miejsce? Ona mówi, że chce pooddychać w ciszy, a potem nie przestaje z siebie wyrzucać słów. On – nie chce jej obecności, nie chce dialogu, a potem podkręca jej słowa w szaleńczą błazenadę. Niekiedy bezlitośnie: „komizm, by wywołać należyty skutek, wymaga chwilowego znieczulenia serca”. Przez sporą ilość czasu jest po prostu strasznie śmiesznie – między Nim i Nią rozgrywa się osobliwa farsa. Z biegiem nocy komedia zaczyna się jednak rozszczelniać, odsłaniać swoje prawdziwe powody, rozpacz zapanowania nad czymś, nad czym wszystkie inne sposoby panowania zawiodły.
„Zbudowaliśmy wokół spektaklu Freda Apke zupełnie nowy świat. Jego sztuka posłużyła nam do ironicznego zbliżenia się do dwójki ludzi zmagających się z dramatem straty. Zadajemy pytania o możliwość powrotu więzi, bliskości, czułości. Poprzez aspekt komedii opowiadamy o bardzo trudnym, może najtrudniejszym, momencie w ich życiu”.
Ewa Kaim
„Dopisany wątek z przeszłości konfrontuje nas z dramatem: zbyt wiele młodych osób nie kocha tego świata wystarczająco mocno, żeby w nim zostać.”
Marta Konarzewska
„Strasznie śmieszne” jest w spektaklu Ewy Kaim to, co wynika ze spotkania dwóch bardzo różniących się od siebie osób w zaskakujących okolicznościach – nocą, nad przepaścią. „Okropnie smutne” jest to, co przywiodło te osoby do miejsca spotkania oraz fakt, że nie jest ono przypadkowe. Wydarza się na mocy przyjętej przez tych dwoje konwencji, która umożliwia im chwilę porozumienia i bliskości, z których zrezygnowali wiele lat wcześniej, decydując się na rozstanie. […] Nadmiarowość kreacji Segdy, budowana przez szybkie podawanie tekstu oraz gwałtowne ruchy, kontrastuje ze środkami charakterystycznymi dla aktorstwa Kalety. Minimalizując ekspresję słowną, aktor komunikuje publiczności swoje stany i reakcje na działania kobiety poprzez niewielkie ruchy ciała, gesty, miny, wtrącane półsłówka.Zuzanna Berendt, teatralny.pl
Obsada:
Dorota Segda
Zbigniew W. Kaleta
Twórcy:
Ewa Kaim - Reżyseria
Marta Konarzewska - Scenariusz, adaptacja
Marta Klubowicz - Przekład sztuki Freda Apke
Mirek Kaczmarek - Scenografia, kostiumy, wideo, reżyseria światła
Łukasz Bzowski - Muzyka
Krzysztof Sokołowski - Inspicjent, sufler
STRASZNY DWÓR
90 min. bez przerwy
na motywach libretta Jana Chęcińskiego do opery Stanisława Moniuszki
reż. Anna Obszańska
Sala Modrzejewskiej, ul. Jagiellońska 1
Pierwszy w historii horror patriotyczny, opera grozy, narodowy seans spirytystyczny, muzeum polskiej martyrologii, w którym rodzinne portrety i pamiątki ożywają i straszą. Po jednej z wielu wojen w obronie ojczyzny, do domu powraca Zbigniew. Na miejscu czeka jego starszy brat Stefan – weteran i nauczyciel polskości. Oprócz niego są też Miecznik, jego córka – panna na wydaniu, Klucznik, Cześnikowa i stara służka. Ciężka brama chroni przed wtargnięciem wroga, wszystko jest tak, jak w prawdziwym polskim dworze. Z tą różnicą, że wszyscy tutaj są martwi.
Poza ariami i ansamblami Moniuszki aktorzy i aktorki nie wypowiadają ani jednego słowa, prowadząc widzów przez makabrycznie piękne muzeum polskich cierpień. Co dzisiaj straszy w „Strasznym dworze”? Czy społeczeństwo z zapisanym w genotypie doświadczeniem wojny jest w stanie wytworzyć mechanizmy obronne wobec dzisiejszych zagrożeń? Czego się tak bardzo boimy?
Dawno nie było w Polsce spektaklu, który tak mocno i mądrze dekonstruuje narodowe mity. Klasyczna opera staje się istnym horrorem, w którym przez scenę maszerują rodzime zjawy i upiory, a wojenna tromtadracja, bezrozumny heroizm, licytowanie się na cierpienie, zostają bezpardonowo obnażone, a czasem wręcz wyśmiane na granicy groteski. Pochód zmór napędza przetworzona muzyka Moniuszki, scenografia to cmentarzysko bardzo polskich artefaktów, a obsada odważnie przekracza granice między aktorstwem i performansem.
GOULDA POLECA
OBSADA
Ewa Kolasińska
Beata Malczewska
Paulina Kondrak
Krzysztof Globisz
Adam Nawojczyk
Łukasz Szczepanowski
Błażej Peszek
Stefan Ignacy Sokół, Stanisław Sokół, Karol Wilk * rola dublowana
WAŻNE:
Bodźce sensoryczne i treści wrażliwe.
na motywach libretta Jana Chęcińskiego do opery Stanisława Moniuszki
reż. Anna Obszańska
Sala Modrzejewskiej, ul. Jagiellońska 1
Pierwszy w historii horror patriotyczny, opera grozy, narodowy seans spirytystyczny, muzeum polskiej martyrologii, w którym rodzinne portrety i pamiątki ożywają i straszą. Po jednej z wielu wojen w obronie ojczyzny, do domu powraca Zbigniew. Na miejscu czeka jego starszy brat Stefan – weteran i nauczyciel polskości. Oprócz niego są też Miecznik, jego córka – panna na wydaniu, Klucznik, Cześnikowa i stara służka. Ciężka brama chroni przed wtargnięciem wroga, wszystko jest tak, jak w prawdziwym polskim dworze. Z tą różnicą, że wszyscy tutaj są martwi.
Poza ariami i ansamblami Moniuszki aktorzy i aktorki nie wypowiadają ani jednego słowa, prowadząc widzów przez makabrycznie piękne muzeum polskich cierpień. Co dzisiaj straszy w „Strasznym dworze”? Czy społeczeństwo z zapisanym w genotypie doświadczeniem wojny jest w stanie wytworzyć mechanizmy obronne wobec dzisiejszych zagrożeń? Czego się tak bardzo boimy?
Dawno nie było w Polsce spektaklu, który tak mocno i mądrze dekonstruuje narodowe mity. Klasyczna opera staje się istnym horrorem, w którym przez scenę maszerują rodzime zjawy i upiory, a wojenna tromtadracja, bezrozumny heroizm, licytowanie się na cierpienie, zostają bezpardonowo obnażone, a czasem wręcz wyśmiane na granicy groteski. Pochód zmór napędza przetworzona muzyka Moniuszki, scenografia to cmentarzysko bardzo polskich artefaktów, a obsada odważnie przekracza granice między aktorstwem i performansem.
GOULDA POLECA
OBSADA
Ewa Kolasińska
Beata Malczewska
Paulina Kondrak
Krzysztof Globisz
Adam Nawojczyk
Łukasz Szczepanowski
Błażej Peszek
Stefan Ignacy Sokół, Stanisław Sokół, Karol Wilk * rola dublowana
WAŻNE:
Bodźce sensoryczne i treści wrażliwe.
SZEWCY
„Nie będziemy gadać niepotrzebnych rzeczy, hej!” – słynna fraza z Szewców Witkacego w spektaklu Justyny Sobczyk staje się preludium niezwykłego koncertu na „3 maszyny do szycia, szydło i szpilor” w wykonaniu Sajetana – Michała Majnicza i dwóch Czeladników – Szymona Czackiego i Martyny Krzysztofik, którzy raz po raz skarżą się na trzecioplanowe role, które przypadły im w udziale w spektaklu. Wydobywając z nietypowych instrumentów dźwięki o różnym tempie i natężeniu, na tle ołtarza w kształcie mandali przyozdobionego butami aktorów Starego Teatru, skandują oni witkacowską frazę do momentu, kiedy w obszar gry wkraczają kolejni „nosiciele” witkacowskich ról (Małgorzata Zawadzka, Radosław Krzyżowski), a także aktorzy z niepełnosprawnościami, partnerujący zawodowcom na scenie, nieustannie ingerujący w żywą tkankę przedstawienia. Dynamiczny spektakl, oparty w dużej mierze na improwizacjach, oscyluje między prawdą bezpośredniego wyznania a literacką fikcją. Nawiązując do legendarnych inscenizacji dramatu w Starym Teatrze (m.in. poprzez obecność Krzysztofa Globisza w finale), stawia pytanie, kto i dlaczego może stać się aktorem i jaki jest sens tej pracy. Odejście od normy, odmowa podporządkowania się sytuacji scenicznej, znamionująca formę dramatu Witkacego, pozwala twórcom odsłonić maszynę kapitalizmu, w której teatr jest jednym z trybów produkowania społecznego uznania. Ten rodzaj społecznej maszynerii wciąż decyduje o tym, kogo w teatrze możemy oglądać i jakie grupy społeczne mogą w nim być reprezentowane.
Pod pewnymi względami „Szewcy” przypominają (…) próbę wejścia w szamański trans. Opartą i na poszukiwaniach właściwego rytmu i na eskalacji najbardziej gwałtownych emocji. Od „muzyki” stukających obcasów i maszyn do szycia do szalonej, wręcz punkowej kontestacji „but się rodzi” (kłaniają się też „Misiowie puszyści” Siekiery). Łukasz Badula, kulturaonline.pl
Obsada:
Szymon Czacki Czeladnik II
Krzysztof Globisz Hiper-Robociarz
Radosław Krzyżowski Księżna Irina Wsiewołodowna Zbereźnicka-Podberezka
Michał Majnicz Sajetan Tempe
Małgorzata Zawadzka Prokurator Robert Scurvy
Martyna Krzysztofik, Monika Frajczyk (gościnnie) Czeladnik I **
Anna Komorek Bosa Dziewczyna
Ireneusz Buchich de Divan Fierdusieńko
Paweł Kudasiewicz Gnębon Puczymorda
** rola dublowana
Twórcy:
Justyna Lipko-Konieczna - dramaturgia
Justyna Sobczyk, Justyna Lipko-Konieczna - adaptacja
Justyna Łagowska - scenografia, kostiumy, reż. światła
Dominik Strycharski - muzyka
Justyna Wielgus - choreografia
Ewa Wrześniak - inspicjent, sufler, asystent reżysera
Pod pewnymi względami „Szewcy” przypominają (…) próbę wejścia w szamański trans. Opartą i na poszukiwaniach właściwego rytmu i na eskalacji najbardziej gwałtownych emocji. Od „muzyki” stukających obcasów i maszyn do szycia do szalonej, wręcz punkowej kontestacji „but się rodzi” (kłaniają się też „Misiowie puszyści” Siekiery). Łukasz Badula, kulturaonline.pl
Obsada:
Szymon Czacki Czeladnik II
Krzysztof Globisz Hiper-Robociarz
Radosław Krzyżowski Księżna Irina Wsiewołodowna Zbereźnicka-Podberezka
Michał Majnicz Sajetan Tempe
Małgorzata Zawadzka Prokurator Robert Scurvy
Martyna Krzysztofik, Monika Frajczyk (gościnnie) Czeladnik I **
Anna Komorek Bosa Dziewczyna
Ireneusz Buchich de Divan Fierdusieńko
Paweł Kudasiewicz Gnębon Puczymorda
** rola dublowana
Twórcy:
Justyna Lipko-Konieczna - dramaturgia
Justyna Sobczyk, Justyna Lipko-Konieczna - adaptacja
Justyna Łagowska - scenografia, kostiumy, reż. światła
Dominik Strycharski - muzyka
Justyna Wielgus - choreografia
Ewa Wrześniak - inspicjent, sufler, asystent reżysera
WenDo - warsztat samoobrony i asertywności dla kobiet
WenDo - warsztat samoobrony i asertywności dla kobiet
Kiedy: 22-23 listopada 2025, godz. 10.00–16.30
Gdzie: Narodowy Stary Teatr im. H. Modrzejewskiej w Krakowie, Strefa BE
Dla kogo: Dla kobiet w wieku 30-50 lat.
Liczba miejsc: 14
Koszt: 50 zł
Czym jest WenDo:
WenDo to w polskim tłumaczeniu „Droga Kobiet” („Do” z japońskiego „Droga”, „Wen” od angielskiego „Women”)
To metoda samoobrony i asertywności, która uczy, jak reagować na przemoc – fizyczną, psychiczną i werbalną – oraz jak skutecznie chronić swoje granice. To także droga wzmocnienia poprzez ciało, głos, postawę i świadomość własnych potrzeb.
WenDo nie jest sztuką walki, ale uczy sztuki mówienia „nie” i zapobiegania agresji. To praktyka reagowania w sytuacjach zagrożenia – prosto, skutecznie i bez względu na wiek czy kondycję fizyczną.
Podczas warsztatów będziemy:
· wzmacniać świadomość ciała i poczucie własnej siły,
· ćwiczyć asertywną komunikację i stawianie granic,
· poznawać techniki samoobrony fizycznej (ciosy, kopnięcia, uwolnienia, krzyk),
· uczyć się reagować na przemoc werbalną i sytuacje dyskomfortu,
Metody pracy obejmują ćwiczenia z oddechem i głosem, elementy samoobrony, rozmowy w grupach, scenki i symulacje.
Dlaczego warto:
· Bezpieczeństwo i sprawczość: Poznasz techniki, które pomogą ci w codziennych sytuacjach.
· Pewność siebie: Zwiększysz świadomość własnych możliwości i nauczysz się z nich korzystać.
· Relacje i komunikacja: WenDo wzmacnia umiejętność jasnego, spokojnego i skutecznego mówienia o swoich potrzebach.
Prowadzenie: Iza Gawęcka, Zuzia Dobrzańska
Iza Gawęcka: certyfikowana trenerka Stowarzyszenia Trenerskiego Organizacji Pozarządowych, absolwentka kursu Akademia WenDo II, kulturoznawczyni, aktywistka społeczna.
Zuzia Dobrzańska: certyfikowana trenerka samoobrony i asertywności dla kobiet i dziewcząt WenDo, socjolożka i edukatorka społeczna. Zajmuje się tematem wykluczenia społecznego i praw człowieka.
Ważne informacje:
· Warsztat jest procesem i uczestnictwo w całości (2 dni) jest niezbędne.
· Sytuacje, w których w jednym warsztacie zamierzają wziąć udział osoby pozostające w bliskich lub hierarchicznych relacjach (matki i córki, pary, pracownice i przełożone, nauczycielki i uczennice), powinny być konsultowane z prowadzącymi.
· Osoby w trakcie leczenia psychiatrycznego, osoby, które ostatnio przeżyły kryzys emocjonalny lub chorują na depresję, powinny swoją decyzję o udziale w warsztacie WenDo skonsultować z lekarką/zem prowadzącą/ym lub psychoterapeut/k/ą.
· Prosimy o zgłoszenie ewentualnych kwestii związanych ze zdrowiem (np. ciąża, kontuzje) przed rozpoczęciem warsztatu.
Dostępność:
· Wejście do budynku Teatru przez szklane drzwi z napisem MICET i do Strefy BE jest bezprogowe.
· Strefa BE jest przestrzenią wolną od barier poziomych.
· Około 15 metrów od Strefy BE znajduje się toaleta dla osób z niepełnosprawnościami.
Kontakt:
E-mail: katarzyna.peplinska-pietrzak@stary.pl
Tel./SMS: 504 859 246
Warsztaty organizujemy w ramach Krakowskiego Salonu Tańca dofinansowanego z Gminy Miejskiej Kraków.
W ramach Krakowskiego Salonu Tańca przyglądamy się ciału nie tylko jako narzędziu ekspresji, ale także jako przestrzeni doświadczeń i emocji. WenDo wpisuje się w tę ideę. To praktyka, w której ruch staje się narzędziem odzyskiwania sprawczości i bezpieczeństwa.
Kiedy: 22-23 listopada 2025, godz. 10.00–16.30
Gdzie: Narodowy Stary Teatr im. H. Modrzejewskiej w Krakowie, Strefa BE
Dla kogo: Dla kobiet w wieku 30-50 lat.
Liczba miejsc: 14
Koszt: 50 zł
Czym jest WenDo:
WenDo to w polskim tłumaczeniu „Droga Kobiet” („Do” z japońskiego „Droga”, „Wen” od angielskiego „Women”)
To metoda samoobrony i asertywności, która uczy, jak reagować na przemoc – fizyczną, psychiczną i werbalną – oraz jak skutecznie chronić swoje granice. To także droga wzmocnienia poprzez ciało, głos, postawę i świadomość własnych potrzeb.
WenDo nie jest sztuką walki, ale uczy sztuki mówienia „nie” i zapobiegania agresji. To praktyka reagowania w sytuacjach zagrożenia – prosto, skutecznie i bez względu na wiek czy kondycję fizyczną.
Podczas warsztatów będziemy:
· wzmacniać świadomość ciała i poczucie własnej siły,
· ćwiczyć asertywną komunikację i stawianie granic,
· poznawać techniki samoobrony fizycznej (ciosy, kopnięcia, uwolnienia, krzyk),
· uczyć się reagować na przemoc werbalną i sytuacje dyskomfortu,
Metody pracy obejmują ćwiczenia z oddechem i głosem, elementy samoobrony, rozmowy w grupach, scenki i symulacje.
Dlaczego warto:
· Bezpieczeństwo i sprawczość: Poznasz techniki, które pomogą ci w codziennych sytuacjach.
· Pewność siebie: Zwiększysz świadomość własnych możliwości i nauczysz się z nich korzystać.
· Relacje i komunikacja: WenDo wzmacnia umiejętność jasnego, spokojnego i skutecznego mówienia o swoich potrzebach.
Prowadzenie: Iza Gawęcka, Zuzia Dobrzańska
Iza Gawęcka: certyfikowana trenerka Stowarzyszenia Trenerskiego Organizacji Pozarządowych, absolwentka kursu Akademia WenDo II, kulturoznawczyni, aktywistka społeczna.
Zuzia Dobrzańska: certyfikowana trenerka samoobrony i asertywności dla kobiet i dziewcząt WenDo, socjolożka i edukatorka społeczna. Zajmuje się tematem wykluczenia społecznego i praw człowieka.
Ważne informacje:
· Warsztat jest procesem i uczestnictwo w całości (2 dni) jest niezbędne.
· Sytuacje, w których w jednym warsztacie zamierzają wziąć udział osoby pozostające w bliskich lub hierarchicznych relacjach (matki i córki, pary, pracownice i przełożone, nauczycielki i uczennice), powinny być konsultowane z prowadzącymi.
· Osoby w trakcie leczenia psychiatrycznego, osoby, które ostatnio przeżyły kryzys emocjonalny lub chorują na depresję, powinny swoją decyzję o udziale w warsztacie WenDo skonsultować z lekarką/zem prowadzącą/ym lub psychoterapeut/k/ą.
· Prosimy o zgłoszenie ewentualnych kwestii związanych ze zdrowiem (np. ciąża, kontuzje) przed rozpoczęciem warsztatu.
Dostępność:
· Wejście do budynku Teatru przez szklane drzwi z napisem MICET i do Strefy BE jest bezprogowe.
· Strefa BE jest przestrzenią wolną od barier poziomych.
· Około 15 metrów od Strefy BE znajduje się toaleta dla osób z niepełnosprawnościami.
Kontakt:
E-mail: katarzyna.peplinska-pietrzak@stary.pl
Tel./SMS: 504 859 246
Warsztaty organizujemy w ramach Krakowskiego Salonu Tańca dofinansowanego z Gminy Miejskiej Kraków.
W ramach Krakowskiego Salonu Tańca przyglądamy się ciału nie tylko jako narzędziu ekspresji, ale także jako przestrzeni doświadczeń i emocji. WenDo wpisuje się w tę ideę. To praktyka, w której ruch staje się narzędziem odzyskiwania sprawczości i bezpieczeństwa.
WESELE
Histeryczny atak śmiechu Czepca i Dziennikarza po słynnych słowach „Co tam Panie, w polityce?”, a zaraz potem zderzenie ze ścianą dźwięków black metalowej Furii, wtórującej tańcowi weselników –tak dynamicznie zaczyna się „Wesele” AD 2017 w reżyserii Jana Klaty. Choć zamiast malowniczej bronowickiej chaty mamy do czynienia z krainą w nieustannej przebudowie, reżyser nie uwspółcześnia dramatu na siłę: zaprojektowane przez Justynę Łagowską rusztowania spowite czarną folią, odrąbany kikut drzewa i pusta kapliczka wyznaczają niepokojącą scenerię, w której spotykają się dwa obce sobie światy. Istniejące osobno – zblazowani, pozbawieni werwy i charyzmy „miastowi” oraz rubaszny „lud”, pełen siły, na oślep szukającej ujścia – jednoczące się tylko w momentach tanecznego transu. Dookoła sceny, na czterech pomnikowych postumentach stoją muzycy z biało-czarnymi twarzami – współczesne chochoły. To w takt ich muzyki rozgrywa się akcja, prowadzona „przez pół drwiąco, przez pół serio”, ale w momentach ekstatycznych układów choreograficznych Maćko Prusaka osiągająca temperaturę wrzenia. Po chwili jednak bohaterowie popadną w kolejny marazm, „bawiąc się jeno snami”, wiecznie czekając na znak.
To „Wesele” bez chocholego tańca w finale, bo chocholi taniec trwa w nim nieustannie. Stanowi przy tym wyjątkową manifestację siły wielopokoleniowego zespołu aktorskiego Starego Teatru i idealnie wpisuje się w misję narodowej sceny. Do literackiej klasyki podchodzi z szacunkiem, dzięki fenomenalnym aktorom dając wybrzmieć każdemu słowu z tekstu Wyspiańskiego.
Jacek Wakar, O! Kultura Magazyn
Spektakl rekomendowany jest dla widzów od 16 roku życia.
Obsada:
Anna Dymna Radczyni
Monika Frajczyk (gościnnie), Karolina Staniec Panna Młoda**
Małgorzata Gorol (gościnnie), Maja Pankiewicz Rycerz Czarny
Ewa Kaim Haneczka
Katarzyna Krzanowska Rachel
Beata Paluch Gospodyni
Jaśmina Polak (gościnnie), Marta Ścisłowicz (gościnnie), Maja Pankiewicz Maryna
Anna Radwan, Małgorzata Zawadzka Zosia**
Bartosz Bielenia (gościnnie), Mikołaj Kubacki Ksiądz
Maciej Charyton, Michał Balicki (gościnnie) Kacper
Juliusz Chrząstowski Gospodarz
Krystian Durman Jasiek
Roman Gancarczyk Dziennikarz
Grzegorz Grabowski Kuba
Mieczysław Grąbka, Jacek Romanowski Żyd
Zbigniew W. Kaleta Poeta
Zbigniew Kosowski Hetman
Radosław Krzyżowski Pan Młody
Ryszard Łukowski Dziad / Upiór
Paweł Kruszelnicki Wernyhora
Krzysztof Zawadzki Czepiec
Jan Peszek, Edward Linde-Lubaszenko Stańczyk **
Elżbieta Karkoszka Klimina
Andrzej Kozak Jasiek
Michał Kuźniak Chochoł
Mikołaj Głowacki, Janusz Jarecki, Grzegorz Sterliński, Krzysztof Szczygieł, Wojciech Szczygieł Kosynierzy
** rola dublowana
Twórcy:
Jan Klata - Reżyseria / adaptacja
Justyna Łagowska - Scenografia / kostiumy / reżyseria światła
Maćko Prusak - Choreografia
FURIA - Muzyka
Piotr Halter - Asystent scenografa
Łukasz Kamiński, Adam Gajewski - Realizator dźwięku
Katarzyna Gaweł - Asystent reżysera / inspicjent / sufler
Andrzej Błażewicz - Asystenci reżysera
To „Wesele” bez chocholego tańca w finale, bo chocholi taniec trwa w nim nieustannie. Stanowi przy tym wyjątkową manifestację siły wielopokoleniowego zespołu aktorskiego Starego Teatru i idealnie wpisuje się w misję narodowej sceny. Do literackiej klasyki podchodzi z szacunkiem, dzięki fenomenalnym aktorom dając wybrzmieć każdemu słowu z tekstu Wyspiańskiego.
Jacek Wakar, O! Kultura Magazyn
Spektakl rekomendowany jest dla widzów od 16 roku życia.
Obsada:
Anna Dymna Radczyni
Monika Frajczyk (gościnnie), Karolina Staniec Panna Młoda**
Małgorzata Gorol (gościnnie), Maja Pankiewicz Rycerz Czarny
Ewa Kaim Haneczka
Katarzyna Krzanowska Rachel
Beata Paluch Gospodyni
Jaśmina Polak (gościnnie), Marta Ścisłowicz (gościnnie), Maja Pankiewicz Maryna
Anna Radwan, Małgorzata Zawadzka Zosia**
Bartosz Bielenia (gościnnie), Mikołaj Kubacki Ksiądz
Maciej Charyton, Michał Balicki (gościnnie) Kacper
Juliusz Chrząstowski Gospodarz
Krystian Durman Jasiek
Roman Gancarczyk Dziennikarz
Grzegorz Grabowski Kuba
Mieczysław Grąbka, Jacek Romanowski Żyd
Zbigniew W. Kaleta Poeta
Zbigniew Kosowski Hetman
Radosław Krzyżowski Pan Młody
Ryszard Łukowski Dziad / Upiór
Paweł Kruszelnicki Wernyhora
Krzysztof Zawadzki Czepiec
Jan Peszek, Edward Linde-Lubaszenko Stańczyk **
Elżbieta Karkoszka Klimina
Andrzej Kozak Jasiek
Michał Kuźniak Chochoł
Mikołaj Głowacki, Janusz Jarecki, Grzegorz Sterliński, Krzysztof Szczygieł, Wojciech Szczygieł Kosynierzy
** rola dublowana
Twórcy:
Jan Klata - Reżyseria / adaptacja
Justyna Łagowska - Scenografia / kostiumy / reżyseria światła
Maćko Prusak - Choreografia
FURIA - Muzyka
Piotr Halter - Asystent scenografa
Łukasz Kamiński, Adam Gajewski - Realizator dźwięku
Katarzyna Gaweł - Asystent reżysera / inspicjent / sufler
Andrzej Błażewicz - Asystenci reżysera
ZAMACH NA NARODOWY STARY TEATR. NARODZINY NARODU
190 min. 1 przerwa
Jan Czapliński, Jakub Skrzywanek
reż. Jakub Skrzywanek
Duża Scena, ul. Jagiellońska 1
21 marca terroryści dokonują zamachu na Narodowy Stary Teatr. Akt przemocy pociąga za sobą decyzje, które na trwałe zmieniają bieg historii Polski…
Zamach na Narodowy Stary Teatr łączy intymność świadectwa, wizualny rozmach i nowe technologie. To podróż w czasie, przejmująca pogoń za alternatywną opowieścią o Polsce i świecie, za lepszą wizją przyszłości. Wszystko ułożone w formie epickiej opowieści o wykuwaniu „nowego narodu” na indywidualnym i zbiorowym doświadczeniu krzywdy i zbrodni.
Tematem najnowszego spektaklu Jakuba Skrzywanka jest żałoba, związane z nią emocje, a także rola teatru oraz tradycyjnych i nowych mediów w tworzeniu opowieści o tragedii. Czy możemy uniknąć przekształcenia wydarzenia w zbiorową traumę, wyjść poza schemat Polski umęczonej i udręczonej, zniewolonej przez przeszłość? Czy sztuka posiada moc wyswobodzenia nas z narodowych wad i ograniczeń? Czy przerwaną przez „zamach” premierę Wyzwolenia Stanisława Wyspiańskiego da się ocalić?
W spektaklu wykorzystano sztuczny dym, migające światło i obrazy oraz światło stroboskopowe. Spektakl porusza tematy, które mogą być trudne dla osób w procesie żałoby lub doświadczających PTSD. Możesz także skorzystać z miejsca wyciszenia lub wypożyczyć słuchawki wygłuszające. Słuchawki są dostępne w szatni.
Rozpoczęta już w czasie przerwy miesięcznica – pardon!, obchody rocznicy zamachu to intrygująca gra z polską martyrologią i formami żałoby, rzecz jasna na tle katastrofy smoleńskiej i śmierci Jana Pawła II (…). Oglądamy to, co niszczy nas od lat: kłótnię o to, co naprawdę się stało oraz przerzucanie się odpowiedzialnością za śmierć ofiar. To jest znakomita zespołowa kreacja, choć czasami wredna, jak życie w Polsce.
Jacek Cieślak, „Rzeczpospolita”
Obsada:
Iwona Budner
Aldona Grochal
Katarzyna Krzanowska
Dorota Segda
Karolina Staniec
Zbigniew W. Kaleta
Radosław Krzyżowski
Paweł Kruszelnicki
Grzegorz Mielczarek
Przemysław Przestrzelski
Kamil Pudlik
Łukasz Stawarczyk
Nagrody i wyjazdy:
2025 – Marka Radia Kraków
Spektakl bierze udział w 31. Ogólnopolskim Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej.
Jan Czapliński, Jakub Skrzywanek
reż. Jakub Skrzywanek
Duża Scena, ul. Jagiellońska 1
21 marca terroryści dokonują zamachu na Narodowy Stary Teatr. Akt przemocy pociąga za sobą decyzje, które na trwałe zmieniają bieg historii Polski…
Zamach na Narodowy Stary Teatr łączy intymność świadectwa, wizualny rozmach i nowe technologie. To podróż w czasie, przejmująca pogoń za alternatywną opowieścią o Polsce i świecie, za lepszą wizją przyszłości. Wszystko ułożone w formie epickiej opowieści o wykuwaniu „nowego narodu” na indywidualnym i zbiorowym doświadczeniu krzywdy i zbrodni.
Tematem najnowszego spektaklu Jakuba Skrzywanka jest żałoba, związane z nią emocje, a także rola teatru oraz tradycyjnych i nowych mediów w tworzeniu opowieści o tragedii. Czy możemy uniknąć przekształcenia wydarzenia w zbiorową traumę, wyjść poza schemat Polski umęczonej i udręczonej, zniewolonej przez przeszłość? Czy sztuka posiada moc wyswobodzenia nas z narodowych wad i ograniczeń? Czy przerwaną przez „zamach” premierę Wyzwolenia Stanisława Wyspiańskiego da się ocalić?
W spektaklu wykorzystano sztuczny dym, migające światło i obrazy oraz światło stroboskopowe. Spektakl porusza tematy, które mogą być trudne dla osób w procesie żałoby lub doświadczających PTSD. Możesz także skorzystać z miejsca wyciszenia lub wypożyczyć słuchawki wygłuszające. Słuchawki są dostępne w szatni.
Rozpoczęta już w czasie przerwy miesięcznica – pardon!, obchody rocznicy zamachu to intrygująca gra z polską martyrologią i formami żałoby, rzecz jasna na tle katastrofy smoleńskiej i śmierci Jana Pawła II (…). Oglądamy to, co niszczy nas od lat: kłótnię o to, co naprawdę się stało oraz przerzucanie się odpowiedzialnością za śmierć ofiar. To jest znakomita zespołowa kreacja, choć czasami wredna, jak życie w Polsce.
Jacek Cieślak, „Rzeczpospolita”
Obsada:
Iwona Budner
Aldona Grochal
Katarzyna Krzanowska
Dorota Segda
Karolina Staniec
Zbigniew W. Kaleta
Radosław Krzyżowski
Paweł Kruszelnicki
Grzegorz Mielczarek
Przemysław Przestrzelski
Kamil Pudlik
Łukasz Stawarczyk
Nagrody i wyjazdy:
2025 – Marka Radia Kraków
Spektakl bierze udział w 31. Ogólnopolskim Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej.